I ...
„Ja”… kim są „ja”? Jak uczysz się być „ja” ?
Na pierwszy rzut oka trudno zrozumieć, dlaczego shiatsu powinno zadawać takie pytania, i skłoniłoby filozofów i psychologów do zainteresowania się tymi tematami i sprowadzenia funkcji operatora do jego pięknego i bezpiecznego wymiaru ręcznego.
Prawdą jest jednak również, że od pierwszej chwili, gdy dłoń spoczywa na ciele innej osoby, naturalna logika rzeczy zaczyna wystawiać rachunek płatności pod kątem potrzeby zrozumienia i poznania w celu interakcji i integrować.
Nikt więc nie może w dłuższej perspektywie shiatsu, bez widocznego dla niego, przynajmniej intuicyjnie, istnienia siebie innego niż jego własne, inne „wcielenie”. Zawsze to powtarzaliśmy i tutaj powtarzamy: „shiatsu odbywa się w dwóch”, więc przyswojenie pojęcia intersubiektywności jest ściśle związane ze ścieżką uczenia się shiatsu.
Przeczytaj także Shiatsu, aby złagodzić ból >>
Ja w domu ...
W powszechnym sposobie myślenia pojęcie „ja” ciała rzadko znajduje przestrzeń, zazwyczaj „ja” jest wyobrażane jako zawarte, jak w golemie duch życia.
Cóż, teraz zatrzymaj się na chwilę i oddychaj. Jeśli chcesz teraz iść, zamknij oczy i zadaj sobie pytanie: „gdzie jest moje ego?” Ilu myślało, że ego jest wewnątrz własnego ciała, wiedząc, że należą do kategorii tych, którzy zakładają, że „ego ma dom „ I dlatego jest to rzecz dobrze oddzielona od ciała; dla ciebie ego ma ciało i żyje w nim w miejscu ogólnie umieszczonym w głowie, jest to na ogół najbardziej rozpowszechnione przekonanie. Teraz dochodzimy do innych, czyli do tych, którzy wyczuwają, że zawsze pojawia się druga, niezwykła odpowiedź na tego typu pytania i dlatego powstrzymujemy się od wydawania własnych odpowiedzi w oczekiwaniu na ustalenie, dokąd zmierza temat.
Miałeś rację, niezwykła odpowiedź jest tam i prowadzi nas do stwierdzenia, że „jaźń jest domem”, jaźń jest ciałem, to znaczy jaźń nie żyje w ciele przekraczającym ją, ale jest jej funkcją. po pierwsze, uzasadnienie jego istnienia. Dlatego motywem ciała jest stworzenie ego, które jest immanentne, ucieleśnione w całkowitym znaczeniu tego słowa, jaźni biologicznej i nie-mentalnej, przynajmniej w pierwszym przypadku. Nic dziwnego, że ta druga perspektywa radykalnie zmienia hierarchię sposobów, w jakie możemy zbliżyć się do ciała, znosząc w pierwszej kolejności podejście „mistyczno-wewnętrzno-energetyczne” i nadając przestrzeni wyraźnie strukturalną wizję; ponieważ „doświadczenie ego” drugiego jest wyraźnie widoczne i czytelne, ponieważ podstawową funkcją ego jest zapisywanie jego pamięci w ciele, co oznacza pisanie w dosłowny sposób. Ego informuje się, tworząc ciało.
Kinetyczne ego ...
Dlatego ostateczną implikacją staje się to, że tworzenie jaźni nie jest postrzeganiem, odczuciami ani reprezentacjami siebie, ale ruchem. Dlatego własne ego rodzi się najpierw z komórkowej eksploracji kinetycznej, potem zarodkowej, płodowej, noworodkowej itd., Definiując każdą z tych faz organicznych nie dla cech sensorycznych, ale dla cech motorycznych. To jest początek kinetycznego ego, które w chwili interakcji z innym podmiotem nie definiuje się na nowo jako duch „w powłoce”, ale jako „Duch Skorupy”.
