Istnieje w nas ogromny świat. Emocjonalne, spostrzegawcze, mentalne, logiczne, niezbędne.

Panorama, która nie jest fizycznie namacalna, ale nie mniej rzeczywista. Jest integralną częścią naszego życia, podobnie jak przedmioty, których używamy i zmysłowe percepcje, dzięki którym doświadczamy „trwałego” życia. Dzięki temu analizujemy, przetwarzamy, tłumaczymy informacje, organizujemy pomysły, schematy; określa nasze myślenie i nasze działania. Określa, kogo wyrażamy (lub wierzymy). Ale to NIE jest to, kim jesteśmy. Znajomość tej różnicy jest tak istotna, jak istotne jest poznanie i zrozumienie tej wewnętrznej panoramy. Ta> wiedza <może określić podstawę: Ustal lub bądź określona w czyimś wyrażeniu.

W praktyce możliwość swobodnego wyboru lub transportu przez nieświadome ruchy jest ściśle powiązana z tym, co jest świadome swojego wewnętrznego ruchu i ze świadomością, że „ja” i moje narzędzia percepcji / przetwarzania nie są tym samym. Czy „ja” decyduje czy są to przekonania, przekonania, kompulsje, emocje, logika?

Jeśli rozróżnienia nie są jasne, ryzyko polega na identyfikacji z nimi. To jak przekonanie, że jesteś jedną esencją z komputerem. Zamiast być instrumentem, za pomocą którego można realizować działania, istnieje ryzyko, że będzie to uwarunkowane. Stracilibyśmy część naszych działań na rzecz zachowania 1/0. Albo jest TAK, albo jest Nie, a nawet robilibyśmy akcje sugerowane przez program na PC, zamiast je generować. Ale życie, jak dobrze wiemy, to ogromny niuans różnych odcieni miliardów kolorów. Przejście przez to z logiką komputerową byłoby nie na miejscu, oderwałoby nas od fundamentalnej prerogatywy: ludzkości.

Jednak nawet nie zdając sobie z tego sprawy często wpadamy w te nieszczęśliwe zamieszania. Widać to dobrze w niektórych dziedzinach życia codziennego: często gniewa się się bez prawdziwego powodu, a być może ktoś trzyma nos długo nawet po kilku dniach, nie będąc nawet bardziej pewnym powodów. Widać to w przypadkach rasistowskich, seksistowskich uprzedzeń gatunkowych. W ruchach masowych z powodu identyfikacji i homologacji: zakładamy przyczynę, może nawet jedną, z nadmierną sztywnością, prawie obsesyjną. Odrzucając porównania z ludźmi, którzy mają różne ideały. Podejmując pewne działania, a następnie żałując: „to nie było to, co naprawdę chciałem zrobić”.

Lista może trwać przez długi czas, nawet jeśli adresy i obszary są bardzo odległe od wymienionych.

Z pewnością każdy z nas może przedstawić referencje na ten temat.

Można powiedzieć, że większość interakcji, działań, decyzji działa pod wpływem tych wewnętrznych ruchów. Bardziej szczegółowo moglibyśmy powiedzieć, że istnieje uwarunkowanie nieświadomej części naszego umysłu (ref. „Reaktywny umysł” S. Brunelli - wydania Podresca), które generuje dokładnie „reaktywność”: na bodziec reaguje zgodnie z określonym, ukrytym wzorem dla sumienia dominującego. Moja wewnętrzna panorama reaguje na życie, podczas gdy „ja”, zdezorientowany, nie determinuje wyborów, które należą do mnie.

Więc wewnętrzny krajobraz jest „złem”?

ABSOLUTNIE NIE!

Nasz umysł (w szerokim sensie) jest fantastycznym narzędziem, obdarzonym ogromnym potencjałem i zdolnym do postrzegania, przetwarzania, umieszczania i wreszcie wyrażania naszej rzeczywistości.

Jeśli jest znany, opanowany i prowadzony, to jest narzędziem, dzięki któremu możemy osiągnąć nasze cele, współdziałać z innymi, swobodnie kochać i osiągać najwyższe szczyty „istoty ludzkiej”.

Jest logistycznym i operacyjnym centrum kreatywności, jest spostrzegawczym tłumaczem świata fizycznego i doświadczeń, pozwala na pełną ekspresję siebie we wszystkich formach i we wszystkich dziedzinach.

Możemy to przedstawić jako zestaw nieskończonych i wyrafinowanych narzędzi, które pozwalają tworzyć wszystko, co chcesz.

Jeśli jednak nie ma „kogoś”, który by chwycił narzędzia i pokierował nimi, to, co jest urzeczywistnione, jest ulotne, bezużyteczne, nie daje żadnej satysfakcji, a nawet nic nie daje!

Jak przydatny jest wyrafinowany laserowy skalpel, jeśli nie ma doktora, który zdecydowałby się na jego opanowanie?

W ten sam sposób, jeśli zostawimy fascynujące narzędzia, które mamy do dyspozycji dla siebie i ich przekonań, co robimy?

Jeśli narzędzie, które muszę kochać, kieruje się strachem przed zdradzeniem, czy zostanie wyrażone i wykorzystane w pełni? Jeśli zamiast tego „ja” zdecyduję się z niego skorzystać, o ile więcej będzie potencjału? Czy będę kochał bardziej swobodnie poprzez strach lub wybór, by kochać swobodnie? Która z dwóch hipotez wygeneruje zazdrość, zamknięcie, przymusowe przywiązanie? Który z nich generuje otwartość, akceptację, akceptację, a mimo to świadomość, że potrafisz popełniać błędy i siłę, aby to zaakceptować?

Po której jesteś stronie?