Etap zaburzeń czynnościowych

Zanim zrozumiemy, czym jest medycyna funkcjonalna, należy stwierdzić, że współczesne przejęcia w dziedzinie medycyny, zarówno teoretyczne, jak i praktyczne, wyeliminowały prawie wszystkie ostre, medyczne i chirurgiczne sytuacje kryzysowe. Ze swej strony współczesna farmakologia może uwolnić niezliczone środki terapeutyczne, aby poradzić sobie z niemal wszystkimi tak zwanymi „objawami”, podczas gdy diagnostyka instrumentalna jest w stanie wykonać wiele diagnoz na niezwykle dokładnym poziomie.

Każda z tych czynności występuje u podmiotu, który jest już chory, tylko po fizycznej manifestacji zaburzenia. W rzeczywistości niewiele wiadomo na temat zmian, które zachodzą przed wystąpieniem choroby z biochemicznymi zmianami strukturalnymi typowymi dla choroby. Jest nie do pomyślenia, że ​​komórka może przejść z normalnego stanu zdrowia do stanu patologicznego bez przejścia przez etap zaburzenia funkcjonalnego.

Medycyna funkcjonalna: jak działa ta funkcja

Medycyna funkcjonalna stara się rzucić światło na patologię funkcji, wykorzystując modele analizy integracyjnej, nadając biofizyce nową godność. Ten rodzaj medycyny zaczyna się od starannej anamnezy różnych patologii, które charakteryzowały pacjenta od urodzenia. W rzeczywistości, zgodnie z tym podejściem, każda poprzednia i wyleczona patologia pozostawiła ślad na poziomie organicznym podmiotu, który zmieni reaktywność i reakcję jednostki na nowe źródła stresu. Podczas gdy patologia może obejmować pojedynczą tkankę, narząd lub aparat w sposób izolowany, dysfunkcja dotyka, poprzez kolejne łańcuchy przyczynowe, większej liczby narządów i aparatów, nawet nie będących w widocznym związku między nimi.

Medycyna funkcjonalna wykorzystuje systemy pomiarowe, dzięki którym wyjaśnia, a następnie leczy wszystkie zaburzenia funkcjonalne generowane przez zmianę wymiany komputerowej między komórkami, aw konsekwencji między organami. Ta informacja przekazywana przez zdrowe lub zmienione komórki jest interpretowana przez medycynę funkcjonalną poprzez identyfikację patologicznych zniekształceń i sygnałów emitowanych w postaci mikro oscylacji elektromagnetycznych, przez które organy wymieniają informacje w sposób ciągły i ciągły. Medycyna funkcjonalna rozpoznaje komórkę i macierz zewnątrzkomórkową jako jednostkę funkcjonalną biologicznego centrum organizmu. Czyniąc to, uważa organizm za strumień różnych funkcji powiązanych ze sobą, zgodnie z modelami łańcuchów przyczynowych zintegrowanych w globalnej wizji, która obejmuje psychikę, centralny i obwodowy układ nerwowy, narządy wewnętrzne i środowisko zewnętrzne.

Diagnoza w medycynie funkcjonalnej

Medycyna funkcjonalna jest w stanie interweniować w fazie przedklinicznej, na długo przed pojawieniem się pełnej patologii. Oznacza to, że podejście nie koncentruje się na objawach, ale na etiopatogenezie, to znaczy na endogennych lub egzogennych przyczynach, które przyczyniły się do zaburzenia, włączając nie tylko defekty strukturalne lub hematochemiczne, ale także aspekty regulacyjne i funkcjonalny. Terapia skupi się wyłącznie na przywróceniu funkcjonalności tzw. „ Podstawowego systemu regulacji ”.

Diagnoza medycyny funkcjonalnej opiera się przede wszystkim na niedawnym i odległym całkowitym wywiadzie, fizjologicznym i patologicznym, który musi uwzględniać całe doświadczenie podmiotu, a zatem nie tylko informacje o trwających objawach, jeśli takie istnieją. Egzaminy te obejmują wszystkie funkcje fizjologiczne i wszystkie narządy, które można analizować, zapewniając ogólną ocenę osoby, uważanej za unikalną. Wśród najczęściej stosowanych metod jest badanie punktów refleksologii i punktów metamorficznych, badanie topograficzne języka, badanie irydologiczne i termodiagnostyka. Odczyt tych parametrów odbywa się zarówno w sensie funkcjonalnym, jak i patologicznym. Dodano również elektroniczne badanie biorezonansu i analizę witaminy i równowagi ekologicznej organizmu.

Energia, podstawa wszystkiego

W tej chwili istnieją różne szkoły myślenia, ale wszystkie opierają się na jednym wspólnym mianowniku, mianowicie badaniu materii żywej z energetycznego punktu widzenia, a zatem bioelektrycznym .

W rzeczywistości chińska akupunktura miała już zalety medycyny funkcjonalnej, chociaż starożytni wschodni lekarze nie żuli zasad biofizyki w swoich diagnozach i terapiach. Wszystko opierało się zatem na funkcjonalnym badaniu organizmu i na terapiach energetycznych. Dopiero później przewaga chemii i biologii obejmowała medycynę godnością naukową.

To wyjaśnia, w jaki sposób medycyna funkcjonalna uosabia różne modele myśli, starożytne i nowoczesne, tradycyjne, a nie, zdolne do zapewnienia całościowego badania osoby i jej organizmu, zarówno z patologicznego, jak i funkcjonalnego punktu widzenia. Innymi słowy: czasami skuteczność komórkowa nie zawsze odpowiada wydajności biologicznej funkcji odległych narządów; tak jak objawy nie zawsze są determinowane przez patologię, ale przez zmiany w funkcjonowaniu systemu regulacji.