Samadhi to termin występujący w niektórych religiach, w niektórych tradycjach mądrościowych iw niektórych praktykach, wystarczy wspomnieć jogę, hinduizm, buddyzm, dżinizm, sikkizm i tantryzm.

A jednak nie jest to koncepcja tak łatwa do wyjaśnienia, szczególnie w jej różnorodnych szczegółach. Dosłownie oznacza to „zebranie się”, czyli zintegrowanie wszystkich części bytu, wszystkich promieni świadomości w jeden pakiet i jest uważany za szczyt procesu koncentracji, stanu, w którym koncentracja prowadzi do prawidłowego wykonania. i do końca.

Ale dlaczego są tak różne opisy stanu Samadhi? Może są różne typy? Spróbujmy się zorientować.

Początki koncepcji Samadhi

Po raz pierwszy znajdujemy opis Samadhi w Maitrayaniya Upanishad, tekst z pierwszego tysiąclecia przed Chrystusem. Tutaj ten stan świadomości jest połączony z pewnymi praktykami medytacyjnymi typowymi dla pewnej tantrycznej jogi (przebudzenie kundalini), ale z ostatecznym celem typowym dla jogi vendantic, lub wyzwoleniem jaźni ze świata materii .

Od tego czasu wiele szkół Jogicznych zintegrowało koncepcję Samadhi, łącząc ją z jakąś formą wyjścia z trojakiego niższego świata, zbudowanego z materii, życia i umysłu, aby zaprezentować się w Sacchidanandzie lub w potrójnym wyższym świecie zbudowanym z Sat (czystego istnienia), Cit (czysta świadomość) i Ananda (czysta błogość).

Jak działa Samadhi

Jednak każdy sposób dotarcia do jakiegokolwiek rodzaju samadhi zaczyna się od wycofania umysłu z zewnętrznych obiektów, a zatem od zmysłów, aby obrócić go w istocie .

Jest to pierwszy krok oderwania się od świata zewnętrznego i kontaktu ze światem wewnętrznym w tym samym czasie. Powoli nawet energie życiowe muszą robić to samo i powoli wycofywać się z ciała, wlewając się do niego na tyle, by utrzymać go przy życiu, jak warzywo, podczas gdy wszystko inne płonie do wewnątrz, by podnieść płomień kundalini.

Dzięki tym dwóm paliwom możliwe jest pojawienie się w stanie transcendentalnej świadomości lub pojawienie się w wyższych światach. Kiedy tak się dzieje, ciało wpada w coś, co na Zachodzie nazywamy po prostu transem.

Istnieją jednak różne rodzaje samadhi. Po pierwsze, typy Samadhi są podzielone na Samprajnata i Nirvikalpa, czyli głęboką medytację, która obejmuje przedmiot i medytację bez przedmiotu, czystego w sobie. Obie drogi prowadzą do czterech różnych poziomów transcendentalnego Samadhi.

4 poziomy transcendentalnego Samadhi

Pierwsza to Sushupta, czyli ta związana ze stanem głębokiego snu pozbawionego snów . Jest to bardzo intensywny typ Samadhi, dzięki któremu człowiek zostaje całkowicie oderwany od świata zewnętrznego i pozwala się pochłonąć transcendencji bez zawracania sobie głowy tworzeniem „mostów” sumienia, dzięki którym można powrócić do świata wielości i względności, co się robi przeżywa się ją dalej, która pozostaje tylko podprogowym transformacyjnym podkładem.

Często Sushupta Samadhi jest uważane za samadhi par excellence, ale tylko dlatego, że inne formy są trudne do uzyskania, z wyjątkiem długiej dyscypliny.

W rzeczywistości następnym krokiem jest Samadhi Swapna lub stan w internalizacji snu ze snami . Oznacza to, że stworzyliśmy wyżej wspomniane „mosty”, które pozwalają nam przedstawić „tutaj” z transu wizji, słów, obrazów, pojęć, a zatem być ich świadomymi i być w stanie dzielić się nimi, tak jak to robimy z treścią snu, że chociaż raz straci swoją konsystencję, pozostaje w pamięci.

Trzecim typem zaawansowanego oddzielenia Samadhi jest Jagrat Samadhi, czyli Samadhi przebudzenia . Oznacza to możliwość połączenia się z absolutem i przeżywania jego rzeczywistości bez konieczności wchodzenia w trans, ale kontynuowania życia we właściwy sposób, z częścią zmysłów zwróconą w stronę świata zewnętrznego.

Oznacza to osiągnięcie stanu świadomości, w którym wewnętrzna i zewnętrzna rzeczywistość są dwiema twarzami tej samej jedności. W końcu wspominamy o Mahasamadhi, czyli zdolności do definitywnego opuszczenia ciała zgodnie z jego własną tendencją do zanurzenia się w absolutie nie tylko poprzez wycofanie zmysłów z ciała, ale także samego życia. Dwaj sławni jogini, którzy używali tej ostatniej skrajnej formy Samadhi, to Paramahansa Yogananda i Swami Vivekananda.