Momo jest chyba najbardziej znanym daniem kuchni tybetańskiej, opartym głównie na makaronach, mięsie jaka i serze, różnych rodzajach chleba górskiego, z wpływami chińskimi i nepalskimi.

Chińskie wpływy doprowadziły do ​​wysokiej receptury doliny, słynnego chińskiego ravioli lub jiaozi, dosłownie „miękkich uszu”, odnoszących się do półkolistego kształtu, takiego jak ucho ludzkiego ucha.

Jiaozi wywarli także wpływ na kuchnię japońską, gdzie znajdujemy gyozę i koreańską, gdzie zamiast tego znajdujemy mandu .

Dobre lub złe wszystkie te przepisy są wystarczająco podobne, chociaż podstawowe różnice dotyczą trzech kluczowych punktów: składników makaronu, składników nadzienia, metody gotowania .

Tybetańskie momo to typowe danie wysokogórskie, dlatego zazwyczaj nadzienie jest z mięsa (jaka lub baranina), ale także w wersji wegetariańskiej składniki składają się na ogół z warzyw niezbyt trudnych do znalezienia na wysokim podłożu, głównie bulw i korzeni, kapusta, chilli.

Jeśli chodzi o gotowanie, na dużych wysokościach preferuje się smażenie na parze, ponieważ masło jaka jest najczęściej spotykanym tłuszczem, a olej nie jest dokładnie tani. Zobaczmy procedurę przygotowania makaronu.

składniki

> dwie filiżanki białej mąki;

> ½ łyżki soli;

> ½ łyżki proszku do pieczenia.

przygotowanie

Nic nie może być prostsze: mieszamy wszystkie nasze składniki razem z ciepłą wodą, tworząc jednorodną i nadającą się do obróbki mieszankę . Na ogół wystarczą 2 szklanki ciepłej wody, ale wszystko zależy od jakości mąki.

Zagniatamy wszystko, dopóki nie osiągnie dobrego poziomu elastyczności i odłożymy na bok, aby pracować nad składnikami nadzienia, utrzymując ciasto pokryte mokrą szmatką, aby nie wyschło zbyt mocno.

Wypełnienie

Wybierając nadzienie wegetariańskie, najbardziej klasycznymi składnikami do siekania są marchewki; kapusta (najlepiej czerwona); tofu, zastępując oryginalne składniki tybetańskie lub ser yak lub indyjski paneer; grzyby; cebula, która w przeciwieństwie do wersji chińskiej i japońskiej przeważa nad czosnkiem; odrobina świeżego imbiru; sos sojowy. Dobrze posiekaj dodając szczyptę soli i odrobinę sosu sojowego, aby wszystko wymieszać.

Kształtowanie momo

Oto najbardziej złożona część . Rozłóżmy ciasto wałkiem na desce do krojenia lub na powierzchni wystarczająco dużej i odpowiedniej do cięcia ciasta.

Wysokość rozłożonego ciasta musi być dość dobra, ale nie za cienka, ponieważ nadaje się do gyozy, w rzeczywistości momo jest bardziej pełne, a poziom od 3 do 6 milimetrów jest idealny.

Będziemy teraz wycinać z okrągłych kształtów, być może używając krawędzi szkła, aby być regularnymi, w tym momencie najprostszym sposobem jest użycie naszego momo jako filiżanki, aby oddychać nim w wypełnieniu i zamknąć go na wierzchołku. Nie będzie mieć kształtu półksiężyca, ale będzie równie smaczny.

gotowanie

W tym artykule zasugerujemy dwie metody, najbardziej wierne tradycji tybetańskiej : gotowanie na parze i zupę z momo. Jeśli chodzi o gotowanie, para będzie służyć jako parowiec, gdzie w dolnej części zagotujemy wodę, a w górnej spoczniemy nasze momo.

Tybetańczycy smarują powierzchnię, na której spoczywają momo olejem lub masłem. Wystarczy dziesięć minut. W przypadku zupy na ogół chodzi o przygotowanie bulionu niezbyt skoncentrowanego roślinami strączkowymi, najlepiej grochu lub soczewicy, cebuli, selera, pieprzu, soli, mżawki olejowej.

Po osiągnięciu temperatury wrzenia wprowadzimy momo na kilka minut.

Ostatnie sztuczki

Momo świetnie komponuje się z pikantnym sosem i gęstym sosem sojowym. Doskonały z sosem z zielonego pieprzu . Odrobina wyrafinowania: dodaj szczyptę suszonej lawendy do ciasta .

Wreszcie, chcąc popłynąć do kuchni fusion, spróbuj momo z pesto alla genovese : po prostu pyszne.