Inteligencja emocjonalna to ta specjalna zdolność, która pozwala nam zarządzać emocjami ; to jest ważne i musi być uprawiane od urodzenia.
Często, jako rodzice, skupiamy się głównie na rozwoju umiejętności poznawczych, ale nigdy nie wolno nam zapominać, że składnik emocjonalny jest równie ważny i nie należy go lekceważyć.
Parafrazując filozofa Umberto Galimberti, pozostawiając przypadek inteligencji emocjonalnej, ryzykujemy znalezienie się w domu za kilka lat, bardziej samotni, bardziej nerwowi, bardziej impulsywni i jeszcze bardziej przygnębieni; w skrócie, mniej przygotowany na życie.
Ale ... w jaki sposób dziecko jest odpowiednio wykształcone, aby właściwie kontrolować swoje emocje?
Wrodzone emocje u dziecka i rola rodzica
Istnieje sześć emocji, zdefiniowanych jako pierwotne lub podstawowe, które tworzą wrodzony zestaw emocjonalny . Dzieci doświadczają ich od urodzenia: szczęścia, smutku, strachu, gniewu, zaskoczenia i obrzydzenia ; ze spotkania tych sześciu emocji wywodzą się wszyscy inni.
Początkowo dzieci nie są w stanie nimi zarządzać, a nawet ich rozpoznać, i to jest dokładnie to, czego będą musieli nauczyć się z czasem i przy wsparciu dorosłych.
W dzieciństwie, a nawet w okresie dojrzewania, dzieci doświadczają tylu emocji; czasami czują się przytłoczeni emocjami, ponieważ nie zdobyli jeszcze umiejętności, aby odpowiednio zintegrować je z życiem.
Rodzic, dorosły, ma ważną i bardzo skomplikowaną rolę: rozpoznanie tych emocji, zrozumienie ich, nadanie im wartości i przekazanie ich dziecku. Dotyczy to wszystkich emocji, w tym emocji negatywnych; czasami popełniamy błąd, negując negatywne emocje (na przykład ból wynikający z żałoby), aby chronić dziecko, ale w ten sposób uzyskujemy efekt odwrotny; negowanie emocji nie jest czynnikiem ochronnym i istnieje ryzyko wywołania bardzo negatywnych mechanizmów dla emocji dziecka.
Rodzic ma za zadanie zabrać dziecko za rękę i poprowadzić go krętym, fascynującym sposobem, który prowadzi do świadomości własnych emocji. Zadaniem osoby dorosłej jest wchodzenie w emocje z dzieckiem i udostępnianie go za pomocą odpowiednich do wieku narzędzi i perspektyw.
Rodzic musi wpaść w smutek wraz ze swoim synem iw radość; musi wejść w strach, gniew, zaskoczenie i obrzydzenie dziecka, musi towarzyszyć mu w uczuciu i, żyjąc nim, nauczyć go żyć z kolei.
Przeczytaj także, jak uspokoić nerwowość dzieci
Weźmy praktyczny przykład?
Davide ma pięć lat i boi się ciemności, dlatego nigdy nie chce spać sam w swojej sypialni. Mówiąc mu, że potwory nie istnieją i że nikt nie będzie w stanie wejść do jego pokoju, należy przejść bezpośrednio na poziom racjonalny, bez przechodzenia przez emocje dziecka.
Zamiast tego musimy zająć się tą kwestią z empatią, wejść w stan emocjonalny dziecka i uznać, że obawa, że potwór może wyłonić się z wnętrza szafy, musi być naprawdę przerażający.
Rodzic zatem, aby zająć się tą kwestią w bardziej konstruktywny sposób, będzie mógł towarzyszyć Davideowi w pokoju, otworzyć z nim szafę i spojrzeć pod łóżko.
Wyłącz światło, zostań trochę w ciemności, włącz światło i wykonaj jeszcze jedno małe sprawdzenie; uspokój go i zostań z nim przed wyjściem z pokoju.
Będzie też mógł opowiedzieć mu historię o strachu. W ten sposób rodzic nie po prostu zracjonalizuje, sam nie rozwiązałby tego pytania, ale wkraczając w emocje dziecka, stworzy most między emocjonalnością a racjonalnością, między sercem a mózgiem, stworzy mechanizm, który będzie w stanie obserwować i internalizować, ucząc się z czasem samodzielnie zarządzać własnymi emocjami.
