Dlaczego Światowy Dzień Chorych
13 maja 1992 r. Jan Paweł II ustanowił ten dzień w imieniu wszystkich, którzy znaleźli się przed patologią, brak równowagi ciała i umysłu. Partia, która również dotyka członków rodziny i chce być absolutnie wspierana . Papież uważał tę okazję za „ szczególny moment modlitwy i dzielenia się, ofiarowania cierpienia ” .
Rok wcześniej zdiagnozowano u niego chorobę Parkinsona i dopiero później zgłoszono globalne wiadomości. Zrozumiał już, że choroba ulegnie degeneracji i był głęboko przekonany, że chce stworzyć okazję do powrotu do już zbadanego tematu cierpienia . Ból jako proces ewolucyjny . Słowa religii katolickiej to „ cierpienie jako zbawcze i odkupienie przez Chrystusa ”, jak napisano w jego liście apostolskim Salvifici Doloris.
Mniej niż dziesięć lat po ustanowieniu tej ważnej uroczystości, dokładnie w roku 2005, 11 lutego nabrało ważnego i szczególnego znaczenia, ponieważ był to rok, w którym ciężka postać zapalenia (sepsa) uderzyła w potem papież powoduje śmierć.
Tego samego dnia w 2013 r. Nabrał innego ważnego znaczenia, ponieważ został wybrany przez papieża Benedykta XVI, aby ogłosić swoją rezygnację i jako powód swojego gestu wskazał na swoje upadające zdrowie.
Świętuj pełnię życia
Ten dzień został zaplanowany z myślą o świętowaniu pełni życia . Ważne jest, że jest to zaledwie kilka dni po Światowym Dniu Walki z Rakiem (4 lutego). Niezależnie od tego, czy jesteś wierzący, czy nie, ważne jest, aby zatrzymać się i zastanowić nad tym, co to znaczy mieć możliwość chodzenia na nogach, wyciągania długich i żywych oddechów, posiadania oczu do patrzenia i dotykania rąk. Życie nigdy nie powinno być brane za pewnik.
Różne uroczystości związane z tym dniem obejmują 4 główne obszary działania :
- ożywiając różnorodne środowiska życia i pracy społeczeństwa i wspólnoty chrześcijańskiej na temat Dnia (na przykład: szkoły, szpitale, stowarzyszenia kościelne lub wolontariackie, wspólnota mieszkaniowa i rodziny, miejsca instytucji, więzienia, apteki, rynki, ...);
- szkolenie w zakresie problemów świata zdrowia i opieki (konferencje, okrągłe stoły, debaty, kursy, aktualizacja zawodowa i edukacja zdrowotna, ...);
- celebracji liturgicznej z chwilami katechezy (Msza i olej chorych, Via Crucis, odmawianie różańca, procesje z Jezusem w Eucharystii lub z figurą Matki Bożej z Lourdes na ulicach dzielnicy lub korytarzach szpitali, ...);
- wreszcie świadectwo miłosierdzia ze szczególnymi oznakami uwagi i troski o tych, którzy cierpią i ich rodziny (chwile celebracji społeczności, wizyty domowe, przygotowanie i ofiarowanie prostych darów lub inicjatywa na rzecz chorych, która rozciąga się na cały „rok).
Poza religią, forma wierzeń, do której się stosujemy, ponieważ cały ten dzień może oznaczać refleksję nad ciągłą miłością, która ma być dana tym, którzy nie są dobrze. Ponieważ dzięki dawaniu miłości uczymy się również ją otrzymywać . Ponieważ dzięki szkoleniu pomagamy zrozumieć, jak ważne jest poznanie siebie poprzez słuchanie siebie i innych.
Ten dzień może być również okazją do refleksji i zmiany dla tych, którzy walczą o akceptację choroby lub przeżyją ją jako rodzaj kary. Choroba jest manifestacją, a uzdrowienie ciała i duszy jest także procesem samowiedzy.
W tym sensie, uzdrowienie oznacza powrót do kontaktu z uzdrawiającą mocą ciała, własnymi emocjami, nawet tymi stłumionymi, a terapeuci, których możemy wspierać, mogą pomóc naszemu systemowi „naprawić, ponownie zharmonizować”, odkryć na nowo granice swojej natury, ale zobowiązanie i przejrzystość, które zawdzięczamy sobie przede wszystkim, potrzebujemy wiary w sensie wykraczającym poza instytucje religijne, witalnym znaczeniu, które wszyscy ludzie mają ze sobą wspólnego.
