Karate-do (droga otwartej dłoni) to dyscyplina o wielkim uroku i starożytnej tradycji, która wywodzi się z okresów historycznych, miejsc i kultur innych niż nasza.

Z dialektycznego porównania osobliwości tej dyscypliny i umiejętności i potrzeb uczniów może się wzbogacić działanie edukacyjne, które odbywa się w szkole.

Orientalne dyscypliny walki i edukacja młodzieży

Praktyka sztuki walki, takiej jak karate, prowadzona przez młodych i bardzo młodych ludzi, ma na celu całkowity i harmonijny rozwój ich osobowości, zachęcanie do inicjatyw i pomaganie im w zdobywaniu własnej tożsamości. W szczególności bodźce, proponowane oddzielnie i stopniowo do wieku, mają na celu poprawę następujących aspektów:

• Rozwój umiejętności motorycznych i funkcji poznawczych, ze szczególnym uwzględnieniem poprawy świadomości ciała, a tym samym kontroli i zarządzania ciałem poruszającym się w przestrzeni; w związku z tym:

• Rozwój wewnętrznej świadomości i zdolności do kontrolowania własnych emocji (ze szczególnym uwzględnieniem, w przypadku młodych ludzi, agresywnego komponentu);

• Możliwości ekspresji, socjalizacji i porównania ;

• Uważny i zmotywowany udział w pracy grupowej w pełnej zgodności z zasadami ;

• Walka z przedwczesnym kończeniem nauki i marginalizacją, ze szczególnym uwzględnieniem włączenia do grupy osób o szczególnych problemach;

Szkolenie to zestaw praktyk zaprojektowanych, zaplanowanych i zorganizowanych zgodnie z ogólnymi i konkretnymi celami sportowymi . Jest to wysoce wyspecjalizowany kontekst, w którym realizowana jest także ważna społeczna funkcja edukacyjna .

Koncepcja edukacji jest powiązana z koncepcją osobowości i socjalności, ponieważ jednostka współdziała z innymi osobami; Karate, praktykowane w określony sposób, bardzo skutecznie aktywuje ten zbiór procesów, które pozytywnie wpływają na wszystkie wymiary osobowości .

Wartość edukacyjna sztuk walki dla młodzieży

Najważniejszą i najważniejszą cechą edukacyjną i socjalizacyjną omawianej dyscypliny jest organizacja zachowań motorycznych, która wyraża się poprzez agresywne działania symboliczne. Ten warunek jest osiągany poprzez ścisłą kontrolę czynnych i pasywnych ataków i działań obronnych, co utrzymuje sytuację w wysokim stopniu bezpieczeństwa. Zasady, na których opiera się praktyka karate, to: interakcja psychomotoryczna, współpraca, zaufanie i solidarność.

W kontekście treningu istnieje stała obecność elementów symboliczno-rytualnych w zachowaniach psychomotorycznych jednostek, co powoduje, że praktykujący internalizują zachowania, w których agresja wyraża się w formach, które szanują wzajemną integralność i godność. Techniki obrony i ataku proponowane przez karate są jedynie stylizacjami hipotetycznych analogicznych technik użytecznych w rzeczywistym kontekście; biorąc pod uwagę nieskończoność możliwych różnych „rzeczywistych” sytuacji tylko niezwykle doświadczony praktykujący, który ma absolutną kontrolę nad sobą i swoją wiedzą i jest w stanie dostosować to do rzeczywistej potrzeby chwili.

Aby móc stworzyć moment treningowy, który jest jednocześnie bezpieczny, funkcjonalny i zabawny, w karate konieczne jest ustanowienie relacji wzajemnego zaufania (poszanowanie zasad) i aktywnej współpracy z towarzyszami. Im więcej i jak dużo lepszych sytuacji złożoności sytuacyjnej (w odniesieniu do możliwości każdego z nich) i dynamiki motorycznej zostanie zrealizowanych, tym więcej i lepiej będzie w stanie rozwinąć zdolność do sprawowania kontroli nad własnym ciałem i charakterem.

Świadomość znaczenia partnerów i ich wartości, w celu osobistego postępu w nabywaniu umiejętności wykonywania, wiąże się z ustanowieniem bardzo ścisłego związku współpracy, który obejmuje afektywno-moralny wymiar osobowości i który prowadzi do ustanowienie relacji o głębokiej solidarności, która prawie by się nie zepsuła, nawet gdy partner stawał się antagonistą w zawodach sportowych. Ciągła weryfikacja, w sytuacjach szkoleniowych, zdolnościach i ograniczeniach oraz kwestionowanie niezbędności współpracy partnerów w ich pokonywaniu, uruchamia bardzo skuteczne procesy komunikacji i socjalizacji, które są dodatkowo wzmacniane przez kontekst stowarzyszenia sportowego.

Łatwo zatem wyciągnąć wniosek, że wykonywanie zachowań i praktyk celowo reprezentujących agresywność, ale nie agresywnych, w kontekście sportowego kontekstu rytualnego, rządzonego przez bardzo precyzyjne i surowe zasady, determinuje internalizację przez praktykujących, wartości, które są dokładnie przeciwne do „socjopatycznych” modeli agresywnej męskości, zaproponowanych przez część dzisiejszego społeczeństwa, często przez pewien rodzaj kinematografii, niestety bardzo rozpowszechniony.

Dyscypliny orientalne charakteryzują się również badaniem i praktyką technik oddychania i medytacji mających na celu poprawę i odzyskanie równowagi wewnętrznej. W dzisiejszym społeczeństwie, w którym tempo życia staje się coraz bardziej szalone, a ambicje sukcesu społecznego są zawsze coraz wyższe i trudniejsze do osiągnięcia, często nawet w młodym wieku jednostki są ofiarami stanów lękowych, które mogą stać się prawdziwymi depresjami.

Starożytne techniki oddychania i medytacji mogą być odpowiednio dostosowane, jako skuteczne narzędzie do przeciwdziałania stanom lęku, zdobywania świadomości własnych możliwości, aby ostatecznie nauczyć się „podbijać” i utrzymywać wewnętrzną harmonię.

Czym są sztuki walki i czym się różnią?