Czasami dzieci, nawet te małe, mają nerwowe reakcje, które zaskakują i dezorientują rodziców. Ponieważ jednak jesteśmy dorosłymi, od nas zależy, czy szukamy klucza do problemu, a także go znajdziemy.
Mniej lub bardziej gwałtowne wybuchy i kaprysy zawsze mają powód, który przez większość czasu nie jest wyraźny.
Może istnieć głębszy powód histerycznego kryzysu wywołanego daremnym powodem; Zadaniem rodzica jest zrozumienie go i pomoc dziecku w jego rozwiązaniu. Tak: ale w międzyczasie co robisz?
Jak się zachować, aby uspokoić nerwowość dzieci
W obliczu załamania nerwowego lub gwałtownej kaprysu nie ma sensu robić tego długo : musimy udzielać krótkich i zdecydowanych odpowiedzi . Jest przeciwwskazane, aby być bezbronnym i poddawać się wymaganiom dziecka, które krzyczy i denerwuje się.
W książce „ Twoje dziecko i agresja” T. Berry'ego Brazeltona i Joshuy D. Sparrowa możemy przeczytać: „ Zaraz po kryzysie gniewu, podczas którego rzucił się na ziemię, dziecko będzie potrzebowało silnej ochrony i uspokajające kochające ramiona ... Ale w środku kryzysu gniewu nie są potrzebne przytulanki. Dziecko boi się utraty kontroli. Być może z tego powodu w niektórych przypadkach robi on napady złości, dopóki nie nauczy się kontrolować ”.
Później jednak, w następnych dniach i tygodniach, kiedy minęła nerwowość, bardzo przydatne może być rozmawianie z dzieckiem i, z jednej strony, wyjaśnienie, dlaczego postanowili nie oddawać się kaprysowi, a z drugiej strony zapewnić ich o naszej miłości,
Są sytuacje, w których dzieci mają złość, ponieważ doświadczają okresu nerwowości spowodowanego zmianami lub sytuacjami, które stwarzają szczególne problemy i niepewność : narodziny brata, początek przedszkola lub szkoły podstawowej, po zmianie dom lub miasto, separacja rodziców.
We wszystkich tych przypadkach, będąc nadal bardzo stanowczym w chwili kaprysu, konieczne jest zapewnienie dodatkowej pewności co do naszego uczucia, kiedy mija moment chwili zdenerwowania: niektóre uściski, kilka pocałunków i niektóre, które kocham, z pewnością bardziej pomogą powstrzymać jego nerwowość (i nasza).
Odkryj również, jak zrozumieć, dlaczego dziecko płacze
Znaczenie wiedzy o tym, jak powiedzieć „nie”
Okazywanie uczuć naszym dzieciom nie oznacza oddawania się wszystkim ich kaprysom . We wstępie do „Nie pomagam rosnąć” Asha Philips autor pisze: „ Myślę, że nie mówiąc nie w odpowiednim czasie, ryzykujemy wykorzystywanie możliwości i zasobów od nas samych i naszych bliskich; ograniczamy się zbytnio, nie ćwicząc naszych „emocjonalnych mięśni”. Nie jest niekoniecznie odrzuceniem drugiego lub uprzedzeniem, ale zamiast tego może wykazać zaufanie do jego siły i zdolności. Jest to konieczne stwierdzenie, że tak: oba są bardzo ważne ”.
Niemożność powiedzenia nie dzieciom jest powszechnym złem. Często my, rodzice, poddajemy się przez wyczerpanie ciągłym i czasami absurdalnym kaprysom naszych dzieci. Niestety, zmęczenie jest stanem, którego nie można porzucić, gdy jest się rodzicem.
Nie oznacza to, że nie możesz się pomylić, że nigdy się nie poddasz, ponieważ czasami tak się dzieje i jest to ludzkie; oznacza to jedynie, że jako rodzice mamy zadanie utrzymywać kontrolę i nie angażować się w nerwowość dzieci, ponieważ ponownie cytując Asha Philips, „ ustępstwa na rzecz spokojnego życia rzadko są skuteczne ”.
Kto jest w rodzinie?
W kaprysach dzieci często pojawia się wyzwanie: rzucam wyzwanie, aby zobaczyć, kto jest silniejszy. Oczywiście nie jest to rywalizacja między nami a nimi, ale musimy okazać się zdeterminowani ; słaby rodzic, który zawsze mówi „tak” kaprysom, nie pomaga dzieciom.
Psychoterapeuta Paolo Roccato, w specjalnym artykule na temat kaprysów, opublikowanym w czasopiśmie UPPA z lipca 2013 r., Pisze: „ W przypadkach, w których dziecko z kaprysem próbuje sprawdzić związek, aby zobaczyć, czy dorosły jest słaby, kruchy, niespójny lub z drugiej strony, jeśli uda mu się być silnym i uspokajającym, konieczne jest, aby osoba dorosła próbowała odpowiedzieć (w tej chwili i jeszcze bardziej w następnych czasach) w spójny, jasny i rygorystyczny sposób, co będzie zatem uspokajające ”.
Dlatego nasza słabość jako rodziców nie tylko nie pomaga rozwiązać kaprysów i nerwowości dzieci, ale ryzykuje ich dezorientację, a zatem przynosi efekt przeciwny do zamierzonego.
