Podstawową zasadą terapii homeopatycznej jest prawo podobieństwa (similia similibus curentur) : w rzeczywistości już przeczytany przez Hipokratesa u zarania medycyny, w Hahnemann znajduje wreszcie jego poprawne zastosowanie, które stawia go u podstaw nowego i bardziej skutecznego systemu leczenia chorób ludzkich, zwanego właśnie homeopatią. Podsumowując, dzięki swoim uważnym obserwacjom i głębokim wnioskom saksoński lekarz przyjdzie, aby przeformułować prawo podobieństwa w ten sposób: każda choroba może zostać uleczona, używając małych dawek (nieskończenie małych) tej substancji natury, którą podaje się wielokrotnie zdrowej osobie udało się wywołać objawy podobne do tych, które miały być leczone.

Inną nowością, na której opiera się cały system diagnostyczny i terapeutyczny homeopatii, jest to, co pozwala lekarzowi ćwiczyć go i w pełni go zrozumieć, rozpoznać naturalną złożoność psychofizyczną człowieka, aspekt, który przynosi homeopatia, aby być prawdziwym holistycznym lekarstwem ( olos po grecku oznacza wszystko ) zdolnym do poszanowania, to znaczy w trakcie każdej patologii, tej jedności psychiki i ciała, którą jest każdy z nas. Właśnie z tego powodu prawidłowa terapia homeopatyczna zacznie się od tych objawów, które tradycyjna medycyna wiele razy ignoruje, aby przenieść cel leczenia z pojedynczej choroby, na którą pacjent był odwiedzany, na całą osobę rozumianą jako chory i wykorzysta środki zaradcze, które odpowiednio przygotowane, mają zdolność ożywienia wrodzonej mocy obrony każdej istoty, a tym samym doprowadzenia jej do całkowicie naturalnego uzdrowienia, które wyrazi się przede wszystkim zawsze postanowił poprawić swoją emocjonalność.

Rozważmy jednak w tym miejscu istnienie różnych szkół myślenia, w codziennej praktyce medycyny homeopatycznej, na które istnieje tak wiele sposobów podawania leków homeopatycznych, i staramy się zrozumieć, skąd ta fragmentacja pochodzi, już w momencie Sam Hahnemann, który poświęcił cały akapit Organonu sztuce uzdrawiania (§ 273).

Proceso Sanchez Ortega, wzniosły homeopata z meksykańskiej szkoły, który niedawno zmarł, opisuje w tym względzie zasadniczo cztery różne sposoby profesjonalnego podejścia do homeopatii: pierwsza jest typowa dla lekarzy tradycyjnej szkoły, którzy, choć słabo świadomi zasad homeopatycznych, jak należy jednak w odmienny sposób połączyć dwie metody (tradycyjną, czyli homeopatyczną); bliski jest on tym, którzy uwiedzeni przez urozmaiconą ofertę alternatywnych metodologii zbliżają się do homeopatii, podawanej głównie na podstawie kryterium alopatycznego, różnych technik należących do innych specjalizacji (akupunktura, chiropraktyka, fitoterapia itp.): Ortega nazywa tych lekarzy omnipratycznych lub eklektyczny, ale bez wątpienia nadal nie jest prawdziwym homeopatem. Na wyższym etapie meksykański lekarz stawia na kompleksistów i pluralistów, przekonanych tylko w części zasad Hahnemanni. Potem przychodzą unicyści, którzy bez wahania zrozumieli rzeczywistą i jednolitą złożoność istoty ludzkiej, są coraz bardziej przekonani, że na każdym etapie jego cierpienia konieczne jest użycie tego pojedynczego lekarstwa zdolnego do jego poszanowania i zawsze go leczącego. chory!

Ale Ortega dodaje jeszcze jedną do tych kategorii, o których nie wspomnieliśmy do tej pory: nazywa ich transcendentnymi, profesjonalistami homeopatii, tymi, którzy uważają chorobę za skutek ziemskiej egzystencji, kontrastującej w całości lub w rozstać się z intymnym, instynktownym i często nieświadomym napięciem emocjonalnym każdej istoty, aby żyć życiem w pełni realizacji. Ta egzystencjalna pełnia, intuicowana przez tych homeopatów jako jedyne źródło stabilnego dobrostanu psychofizycznego, jest spełniona tylko wtedy, gdy osoba przychodzi działać zawsze iw każdym przypadku w odniesieniu do ludzkiej i swojej natury.

Innymi słowy: człowiek uzdrowiony w ciele, ale przede wszystkim w umyśle, będzie transcendentny, będąc par excellence, lub ten, który stopniowo odzyska całą zdolność i wolność miłości, powracając do działania w harmonii z tą energią ważny koordynator i reporter, który jest ułamkiem energii kosmicznej, która rządzi całym stworzeniem.

Wreszcie, istnieje szereg wspólnych miejsc w medycynie homeopatycznej, które jednak zmniejszają jej rozprzestrzenianie się, często zniechęcając z wyprzedzeniem tych, którzy chcieliby skorzystać ze środków leczenia innych niż tradycyjne leki.

Bardzo rozpowszechniona jest pogłoska dotycząca czasów, często uważanych za zbyt długie, z którymi homeopatia byłaby w stanie wyjść z chorób. Jak już staraliśmy się wyjaśnić, w przeciwieństwie do powszechnych metod terapeutycznych, homeopatia nie jest zadowolona z tłumienia lokalnych objawów, pod groźbą ich szybkiego ponownego wystąpienia przy zawieszeniu leczenia, ale ma na celu trwałe wyleczenie zaburzeń, bez konieczności odnawiania, przez dłuższy czas substancje, które już miały korzystny wpływ, jak to często ma miejsce w przypadku leków syntetycznych, których pacjent często doświadcza również nieprzyjemnych skutków ubocznych. Innymi słowy, czas potrzebny na wyleczenie terapii homeopatycznych jest w rzeczywistości czasem potrzebnym, aby osoba mogła się wyleczyć, to znaczy uwolnić się, definitywnie, ze swoich bolączek.

Innym nieścisłym stwierdzeniem dotyczącym homeopatii jest to, że według chorób, które często są bardzo rozcieńczone w leczeniu chorób, do tego stopnia, że ​​przy użyciu tradycyjnych metod, w wielu preparatach środków zaradczych nie można już znaleźć żadnego śladu sprawy oryginalne, ich działanie terapeutyczne opierałoby się po prostu na trywialnym efekcie placebo, wynikającym ze szczególnej skłonności do słuchania i zainteresowania pacjentami homeopatycznych lekarzy. W związku z tym jednak zbyt często zapominamy zwracać się i odpowiadać rozsądnie na pytanie wynikające z ewidentnego leczniczego działania leków homeopatycznych w odniesieniu do wielu noworodków i zwierząt domowych lub hodowlanych, istot żywych, które ze względu na ich mniej złożona niż dorosły człowiek w dobrym zdrowiu, nie są w żaden sposób sugerowane.

Wreszcie, wiele z nich obejmuje homeopatię wśród wielu mód, z definicji: zamiast tego jest oczywista jako homeopatia, począwszy od abstrakcyjnej koncepcji energii życiowej i powracając do tego, ostatecznie nadając jej znaczenie pełnego znaczenia, jak próbowaliśmy wyjaśniając, stawia się poza każdą modą, bez przestrzeni i bez czasu, mając za jedyny cel ponowne odkrycie prostoty i pierwotnej głębi człowieka jako właściwej połowy między szalejącą banalnością, która ma na celu przekształcenie osoby w instrument i komplikację zniechęcające, które żywi w człowieku ideę jego niezrozumiałości, otwierając tym samym drogę do dogmatyzmu i wszelkiego rodzaju manipulacji.

Możemy zatem wyciągnąć wniosek, że najwyższym celem homeopatii nie jest po prostu uwolnienie człowieka od jego cierpień, ale uzyskanie tego rezultatu w wyniku współczesnego odnowienia jego sposobu myślenia i działania, co doprowadzi go do odzyskania posiadania.

stopniowo jej naturalna skłonność do kochania bliźniego, w konsekwencji szacunku i pełnego zrozumienia siebie, do którego osiągnięcia homeopatia z pewnością może przyczynić się jako narzędzie niespotykanej użyteczności.