Rosie Jones, inaczej (i równie!) Aktorka

Telewizja może być tak potężnym medium : rozśmiesza cię, płacze, daje ładunek i ożywia dni. Ale nadal jest problem: nie pokazuje, jeśli nie bardzo rzadko, osób niepełnosprawnych.

Oto słowa Rosie Jones, która ciężko pracowała, aby przekazać tę wiadomość swojemu krajowi, Anglii, ustanawiając się jako aktorka i wstając z komikiem . Nie tylko: jest autorką kilku brytyjskich koncertów i została nagrodzona w „Funny Women Awards” w 2016 roku.

Znajdujemy ją w odcinku serialu „ Silent Witness”, zatytułowanym „One Day” (po włosku „Un giorno”). Ale możemy także odkryć to na YouTube, zabawne, lekceważące i ironiczne, przedstawiając publicznie swoją własną chorobę, ataksyjne porażenie mózgowe .

Niepełnosprawni w telewizji, niedoskonali ludzie jak wszyscy inni

W Wielkiej Brytanii, zgodnie z redakcją Rosie Jones, osoby niepełnosprawne mają prawie 14 milionów. Z drugiej strony w naszym kraju National Health Observatory we włoskich regionach odnotowuje około 4, 5 miliona. W większości przypadków słyszymy o tym, aby potępić brak pomocy publicznej i usług, które gwarantują akceptowalną jakość życia.

Znacznie rzadsze są refleksje na temat terapeutycznej i korzystnej wartości sztuki, w tym działania dla kina, telewizji i teatru. W rzeczywistości aktorstwo oznacza „postawienie drugiego na scenie”, uwolnienie ekspresji, wykrzyknięcie gniewu lub uwolnienie szczęścia.

Jak podkreśla Rosie Jones, telewizor jest pojazdem, który ma informować opinię publiczną o zróżnicowanym świecie, świecie, w którym osoba niepełnosprawna jest nie tylko poruszającą się postacią, ale „czułym Forrestem Gumpem”.

Nic nie stoi na przeszkodzie, aby osoba na wózku inwalidzkim była pijana, konkurencyjna, karierowiczka, samolubna. Krótko mówiąc, niedoskonała istota ludzka, tak jak wszyscy inni!

Aktorzy i pisarze, którzy mówią o niepełnosprawności

A we Włoszech? Ostatnio nie brakuje filmów i programów, które mówią o niepełnosprawności. Bardzo dobrze znany jest David Anzalone, znany również jako Zanza, który nazywa siebie „Handicappato e carogna” i nazwał swoją książkę opublikowaną w 2008 roku.

Ponownie przekraczając granice, Lee Ridley, znany również jako Lost Voice Guy, zrobił takie zamieszanie kilka miesięcy temu. Ten 37-letni komik, cierpiący na porażenie mózgowe, który pozbawił go słowa, triumfował w brytyjskim „Got Talent”, najsłynniejszym brytyjskim show talentów.

Książka do przeczytania to niewątpliwie „upadek” Diogo Mainardiego, potężne oskarżenie przeciwko stereotypowi „normalności”. Narracja pokazuje, że zjednoczenie niepełnosprawnych i pełnosprawnych to właśnie „upadek ”, rozumiany jako kategoria ducha: wszyscy urodziliśmy się jako istoty w równowadze, niestabilne i unikalne w naszej omylności.