Nie dlatego, że znam je bardzo dobrze, ale natychmiast pojawiło się coś w rodzaju powinowactwa. Zdarza się i mówią, że stanie się to coraz częściej w tej erze, w której związki podróżują szybko, a myśl ma natychmiastową moc nad rzeczywistością.
Ilaria i Uri powitali mnie w swoim domu z zupełnie nowym światłem, małą Noą, ich nowo narodzoną córką.
Uri jest współuczestnikiem sztuki i reżyserem sztuki ; przeprowadził transformacyjne laboratoria i szkolenia dla osób pracujących w sektorach społecznym i edukacyjnym w Nepalu, Irlandii Północnej, USA, Izraelu-Palestynie, Estonii, Chorwacji, Holandii, Gruzji i Włoszech.
Uri trenował ze znanymi praktykami Teatru Uciśnionych (TDO) iw swojej praktyce bada punkty kontaktu między TDO a innymi podobnymi podejściami i metodologiami. W jego oczach czysta miłość świeci, gdy pojawiają się trzy magiczne słowa, które zaczynają się od tej samej litery: transformacja, ziemia, teatr, permakultura.
Ilaria, począwszy od wykształcenia akademickiego w dziedzinie nauk międzynarodowych i dyplomatycznych, próbowała innych możliwych sposobów, została trenerem, pedagogiem, moderatorem teatru społecznego i warsztatów edukacji nieformalnej dla dorosłych, dziewcząt i chłopców. Zajmuje się interkulturą, problematyką płci i zrównoważonym rozwojem / rozwojem, szukając powiązań i wątków.
Kiedy rozmawiasz z nimi, jest oczywiste, że masz przed ludźmi, którzy nie oszukują i oszukują, że masz zamiar utknąć w inwestycjach ego, pozostać utożsamianym z tym, co masz, z pracą, która ma miejsce, ze statusem społecznym. Wspólnie stworzyli rzeczywistość w Casalbordino, w Abruzji, projekcie rezydencji artystycznej o nazwie Communitas i podzielonym na cztery rezydencje (14-22 czerwca; 5-13 lipca; 21-26 lipca; 5-12 sierpnia; 20-26 sierpnia).
Jaka jest więź łącząca naturę i teatr?
Ilaria: Nie mam z góry określonej odpowiedzi, ale wydaje mi się, że teatr, tak jak ja to widzę, może otworzyć drzwi dialogu między umysłem, ciałem i, powiedziałbym, duszą, duchem .
Dlatego jest to narzędzie do pogodzenia części mentalnej i cielesnej, a ponieważ ciało jest integralną częścią natury, integracja ta odbywa się na kilku poziomach jednocześnie. Potrzebne połączenie, biorąc pod uwagę, że obecna cywilizacja ma tendencję do uwalniania tego połączenia ciała z naturą.
Uri: Nasza natura to teatr, to znaczy poprzez teatr możemy dowiedzieć się czegoś więcej o naszej naturze. Nasz teatr uciskanych lub w każdym razie działalność wspólnoty jest eksploracją, która doprowadziła nas do zebrania większej liczby elementów, aby prześledzić bliski związek między uciskiem a niesprawiedliwością z odłączeniem od natury i nadużyć wobec natury.
Mieliśmy już okazję doświadczyć innego możliwego świata na Sardynii, miejsca, w którym byliśmy zaangażowani w inny możliwy świat. Mieliśmy „tajny ogród”, który został opuszczony, a para chce zamienić się w miejsce poświęcone teatrowi, tańczyć w przyrodzie.
Podsumowując, „ochrzciliśmy” go, przybyliśmy tam i daliśmy życie społeczności. Pracowaliśmy z ładną grupą ludzi z całego świata i proces ten spowodował zmiany w relacjach z naturą, ponieważ byliśmy mali, dopóki nie osiągnęliśmy przyszłego związku, który wyobrażamy sobie poza teraźniejszością.
Przygoda była bardzo bogata, również dlatego, że doświadczenie w namiotach, wspólny prysznic, trzeźwe życie, małe straty wody i bycie razem na dużym tarasie zostały dodane do warsztatu teatralnego. W Abruzzo powtórzono eksperyment, tym razem z laboratorium „Naprawianie domu, budowanie wspólnoty” z Francesco D'Ingiullo, przeplatanie się pracy na ziemi i teatrze Czerwona nić obu doświadczeń jest silna i to jest które łączy robienie i tworzenie, konkretnie i duqneu także w duchu.
Przeczytaj także Teatr i dramat jako terapię
Mów o „archaicznej przyszłości” w odniesieniu do doświadczeń Communitas . Dlaczego?
Ilaria: Zapożyczyłam wyrażenie od Mary Daly . Uczestniczyłem w kręgu kobiet pod wodzą Danieli Degan i była to ta, która wspomniała o Daly.
W tym wyrażeniu widzę cywilizację starożytnej Europy, starożytne cywilizacje gilan, w których istniała prawdziwa harmonia między mężczyzną i kobietą, między ludzkością a naturą . Przypominając sobie coś, co pochodzi z przeszłości, w rzeczywistości wizualizujemy to, co uważam za jedyną możliwą przyszłość. Paradygmat hierarchicznej relacji jest powalony - między mężczyzną i kobietą, ludzkością i naturą, grupą i grupą - i pojawia się wzajemność i partnerstwo, jak ujął to Ryan Eisler.
W projekcie zaangażowałeś innych ludzi, których nazywasz moderatorami, w tym mnie. Dlaczego ten tytuł?
Ilaria: Jest to definicja, z którą czuję się bardzo dobrze, lepiej niż z innymi. Ten, kto ułatwia procesy twórcze, to kształcenie, ale klucz do wydobycia czegoś, co już istnieje. Kiedy robię warsztaty w szkołach, pierwszą rzeczą, jaką robimy, jest przechodzenie z ławek w rzędzie do kręgu: tutaj postacie, które sobie wyobrażamy, nie są wyrównane, ale umieszczone w okręgu, ułatwiają procesy uczenia się, krytyki, badania.
Uri: Używam różnych nazw, aby zdefiniować, co robię. Zawsze zależy od kontekstu, ale generalnie facylitatorem jest artysta, który widzi, kto widzi przede wszystkim konkretną możliwość tego, co jeszcze musi się wydarzyć. Jest to kwestia widzenia potencjału osoby, koagulacji grupy, zapraszania do połączenia, tworzenia obrazów. To proces transformacji, metamorfozy.
Widzę możliwość i ułatwiam jej realizację; jest to trochę jak zorientowanie się, który pomnik jest już wewnątrz marmuru, że tak powiem.
Będą chwile teatru, działania rękami, permakultury i „żywej praktyki ciała”. Potem, po obiedzie, naprawdę podoba mi się, że w programie napisałeś tylko RAZEM.
Uri i Ilaria: (Śmieją się) W angielskiej wersji nazwaliśmy to czasem communitas. Podsumowując, jest to spontaniczny czas bycia razem, co jest nieocenione.
Wiele różnych czynności, od ziemi po ducha, od tańca po kultywację. W programie występuje pewna płynność ...
Uri: Powiedziałbym więcej o płynności między ludźmi, którzy znajdują się w środku. Augusto Boal wykorzystał i odkrył na nowo wyrażenie, które tak bardzo lubię, że nazywa się ono metaksją i odnosi się do przestrzeni między rzeczami, między rzeczywistością a fikcją, między definicją, między boskością a ciałem fizycznym.
Jest to przestrzeń, w której możliwa jest transformacja. Ta sama matryca ma TheAlbero; koniec to nowa sieć, która może się rozwijać, rozszerzać, eksplorować granice, ograniczać przestrzeń między tańcem a permakulturą, między teatrem a pieśnią, między sadzeniem nasion a opowiadaniem.
Mieszanie różnorodności przypomina trochę polikulturę; polikultura, z której czerpane są mocniejsze owoce, w porównaniu z monokulturą. Z tej samej częstotliwości jest bardzo interesujący ruch zwany miastem przejściowym, stworzony przez ludzi, którzy mówią o zmianie kierunku między gospodarką naftową a innym rodzajem struktury gospodarczej.
Polegamy na bliskim kontakcie, na nowej lokalnej gospodarce, w celu zwiększenia zasobów sieci lokalnej, które również mają wartość globalną.
Ilaria: Przechodzimy od tańca do permakultury, od teatru po reportaże na temat ruchów społecznych w basenie Morza Śródziemnego, od ekoprojektu po metodę konsensusu, od rytuału do uczenia się, ponieważ potrzebujemy zmiany paradygmatu.
Z tego powodu wybraliśmy wyrażenie „Inne możliwe światy”, ponieważ słowo „światy” odnosi się do wymiaru holistycznego i multidyscyplinarnego, ponieważ uważamy, że prawdziwymi alternatywami muszą być „światy”, czyli paradygmaty z wyobrażeniami, wizjami i praktykami relacja między ciałem, umysłem i duchem, relacja człowiek-kobieta-natura, relacje między grupami różnych kultur, relacje między gatunkami.
Ponadto od dawna inspiruję się tekstami dotyczącymi krytyki rozwoju, które za wszelką cenę kwestionują ten wzrost. Myślę o tekstach Serge'a Latouche'a na temat rozwoju. Związek między sztuką a tworzeniem spontanicznej społeczności może sprawić, że ludzie doświadczą, że istnieją inne możliwe światy, w których logika ekonomiczna jest przynajmniej kwestionowana.
Rozmawiamy o depresji, kryzysie, cóż ... zobaczmy, co dalej. Pierwsze doświadczenie, które nazwaliśmy „Innym możliwym światem: inscenizacja” w odniesieniu do tego, co mogę sobie wyobrazić, do tego, co mogę spróbować na scenie. Obecnie projekt brzmi „Inne możliwe światy w praktyce”, ponieważ istnieje faza praktyki oraz refleksji i zmiany między nimi.
Uri: Patrz, jest takie wyrażenie Antonio Machado: „Tworzymy drogę pieszo”. Tak jest. Jeśli połączę taniec i teatr, to faktycznie realizuję paradygmatyczną zmianę, która dotyczy nie tylko sfery dyscyplinarnej. Jest to kwestia postrzegania alternatywy dla tego, co istnieje. Nie twórz kolejnej dominującej struktury, ale wielości, nowych alternatyw.
Jest to horyzont, do którego dążymy, a nie miejsce. Chodzi o objęcie drogi.
Wielość wtedy ratuje od fanatyzmu i podtrzymuje ideę wioski jako spontaniczne spotkanie, a zatem mnożenie, połączenia.
Jak wyjaśniłbyś wizję tej artystycznej rezydencji nowonarodzonej Noi?
Ilaria: Podróż, podróż jak ze snu, ale jednocześnie prawdziwa w nocy we śnie, ale także w dniu możliwości czegoś, co początkowo uważane jest za sen - a sen nawet trochę szalony - wtedy staje się rzeczywistością. Wyjaśniłbym Noi, że może rysować koła, spirale i sprawiać, by czuli zapachy natury.
Uri: Używałbym wieży tarrocchi. Jesteśmy w swobodnym upadku nie w możliwej przyszłości, ale w przyszłości MUSZĄ to być. Dla mnie jest to nieuniknione, nie możemy nie patrzeć w przyszłość, w której powracamy do tworzenia, w której ponownie łączymy się z istotą, z tym, co oznacza być ludzkością nie jako cel, ale jako proces.
Wracając do natury pomimo wszystkiego, co ci zrobiliśmy ...?
Uri: Jeśli jesteśmy problemem, możemy również być rozwiązaniem, na przykład poprzez poznanie permakultury. To kwestia poszukiwania, próbowania rozwiązania tego, czym jesteśmy przez ograniczony czas, w przestrzeni, w której ludzie spontanicznie podchodzą bliżej.
A jakie są doświadczenia wszystkich, które umożliwiły tę transformację? Co zapoczątkowało iskrę, co widzieliście „wojskowi” w już istniejących paradygmatach?
Podobnie jak wszyscy Izraelczycy, miałem 3 lata obowiązkowej służby wojskowej . Byłem żołnierzem i dlatego poddałem się tym intensywnym, niszczycielskim sposobom, które powiedziałbym, dramatyczne. Te lata otworzyły jednak kolejny proces ku odzyskaniu ludzkości poprzez sztukę, teatr, powrót do zdrowia, który jest nie tylko osobisty, ale zwraca się do innych.
Ilaria: Studiowałem międzynarodowe nauki dyplomatyczne na uniwersytecie i wybrałem jako konkretny kurs ukierunkowany na współpracę rozwojową, która mówi wiele, biorąc pod uwagę, że skupiłem się na krytyce rozwoju i problemach z rozwojem.
Nastąpiła faza konfliktu z sektorem współpracy międzynarodowej, dziedzina zdominowana przez pewien neokolonializm i / lub pewną ilość katolickiej retoryki hojności wypełnionej pewnym ekonomicznym i politycznym oportunizmem .
Moją transformacją był pracownik w dziedzinie współpracy jako trener / moderator procesów zmian. Kolejna przemiana, jaką widzę po przejściu niejasnego marzenia o byciu misjonarzem w Afryce do mojego świadomego snu o życiu z horyzontem degrowth.
Moje pochodzenie pochodzi od rodziny chrześcijańskiej i tej tradycji widzę teraz to, co zawsze miałem w poszukiwaniu trzeźwości, że jeśli chcesz, to istota nauczania Franciszka z Asyżu, wystarczy dołączyć do refleksji Rahnemy na temat różnicy między ubóstwem a Franciszkiem i nędza i zaangażuj się.
