Pierwsze oderwanie od dziecka
Matki cierpią, gdy muszą oderwać się od dziecka. Wierzę, że to fakt. Oczywiście, ponieważ nie wszyscy jesteśmy tacy sami, dla niektórych będzie to łatwiejsze, dla innych mniej, ale generalnie matka nigdy nie staje w obliczu dystansu. Często mamy tendencję do opóźniania tego momentu tak bardzo, jak to możliwe, i oczywiście im mniejsze dziecko, tym bardziej prawdopodobne jest, że usunięcie zostanie rozwiązane w niepokojący sposób.
Zwykle moment pierwszego prawdziwego oderwania występuje, gdy matka wraca do pracy, ale z różnych powodów może być konieczne powierzenie swojego małego dziecka innym. Nie ma idealnych rozwiązań, aby spokojnie stawić czoła dystansowi, ale możliwe jest stworzenie warunków, aby uczynić go tak traumatycznym, jak to możliwe dla matki, a przede wszystkim dla dziecka.
Jak radzić sobie z oderwaniem od dziecka
Pozwólmy ojcom nam pomóc. Dziecko, które może równie liczyć na oboje rodziców, jest bardziej chronionym i pogodnym dzieckiem; matka, która może polegać na bezwarunkowym wsparciu swojego partnera, jest spokojniejszą kobietą. Jeśli ojciec jest obecny i zadania są podzielone, matka ma więcej czasu na poświęcenie się pracy lub innym zajęciom, z mniejszym niepokojem i mniejszymi problemami.
- Powierzamy nasze dziecko w ręce, którym ufamy na ślepo . Może to być babcia, ciotka, ale także nieznajoma, na przykład doświadczona opiekunka do dziecka lub gniazdo. Ważną rzeczą jest ostrożny wybór; powierzamy jej nasze dziecko, najcenniejsze jest dobro i, aby być spokojnym, musimy być w stanie całkowicie zaufać sobie. Jeśli zdecydujemy się na żłobek, nie możemy wahać się poprosić o wszystkie informacje, które chcemy o posiłkach i zabawach, bezpośredni wywiad z pielęgniarkami, które zajmą się naszym dzieckiem lub zobaczyć lokal.
- Nie bądźmy niespokojni w momencie nieprzywiązania. Kiedy powierzamy nasze dziecko innej osobie, czy to opiekunce do dziecka, babci lub opiekunce do dziecka w przedszkolu, powinniśmy zrobić wszystko, co w naszej mocy, aby nie okazywać dziecku niepokoju. Dzieci postrzegają nasze negatywne uczucia, a to wpływa na sposób, w jaki radzą sobie z wprowadzaniem w nowy kontekst i ich relacje z osobą, która zajmie się nim podczas naszej nieobecności. Dlatego w momencie nieprzywiązania powinniśmy starać się być zawsze uśmiechnięci i przynajmniej widocznie pogodni.
- Dajemy dziecku dobry i dobry czas . Prawdopodobnie, zwłaszcza w pierwszym okresie, w którym spędzamy kilka godzin z dala od naszego syna, dziecko, po powrocie do naszej firmy, będzie domagać się naszej uwagi i naszej obecności. Kiedy wracamy do domu, staramy się spędzać z nim jak najwięcej czasu: bawmy się z nim, rozpieszczajmy go i pozwólmy mu odczuwać całe nasze uczucie. To będzie dobre dla niego i dla nas.
