Badając procesy ewolucyjne, odkrywamy, że bariery geograficzne są jednym z podstawowych elementów narodzin nowych gatunków: góry, pustynie, lasy, a przede wszystkim wyspy, oddzielają osobniki jednego gatunku, popychając je w kierunku wyraźnego zróżnicowania.
Tak stało się z wyspą Japonii, gdzie sztuki walki z kontynentu azjatyckiego znalazły szczególne miejsce inkubacji.
W starożytnej Japonii istniał system kastowy, zgodnie z którym tylko określona kasta, samuraj, mogła używać broni .
Miało to dwa skutki dla sztuk walki: pierwszy to ulepszenie wielu stylów walki przez samurajów ; drugi to rozwój sztuk walki, które nie obejmują użycia broni przez niższe kasty, takie jak chłopi z Okinawy, którzy urodzili karate i niewielkie sztuki walki oparte na wykorzystaniu tych, które były narzędziami roboczymi (kije, tonfa, nunchaku itp.).
Główne japońskie sztuki walki
Japońskie sztuki walki, które rozwinęły się zarówno w kraju, jak i poza granicami kraju, są bez wątpienia Karate, Judo i Jujitsu .
Karate urodził się na wyspie Okinawa, z typowego stylu walki, który zrodził się z chińskich wpływów wojennych. Opiera się na ciosach i kopnięciach, w większości przypadków pojedynczych, a nie w połączeniu, ponieważ cała wyprodukowana energia skupia się na pojedynczym strzale, który w tym czasie musiał być w stanie zranić przeciwnika chronionego przez pancerz. Podstawowym elementem Karate jest wyrafinowane wyczucie czasu, które wyróżnia jego praktyków.
Judo to sportowa wersja Jujitsu lub „łagodnej sztuki”, która była sztuką walki praktykowaną przez samurajów, którzy nie byli uzbrojeni : bezużytecznym było uderzanie i kopanie przeciwnika zbroją, więc ważne było, aby wiedzieć, jak wylądować, zdominować, opanować, zwłaszcza przez uduszenie i dźwignie wspólne. Judo rozwija głównie projekcje i zaburzenia równowagi, skupiając się mniej na zgłoszeniach.
Najmniej praktykowane sztuki walki w Japonii
Japonia to nie tylko Karate i Judo: oprócz wspomnianego wyżej mamy Sumo, folklorystyczny i rytualny styl walki oraz Aikido, sztukę stworzoną przez Ueshibę, która polega na poruszaniu się w harmonii z agresorem i wygrywaniu go bez siły przeciwnej, zwłaszcza dzięki występom i dźwigniom w stawach.
Jeszcze mniej znane są sztuki walki oparte na użyciu broni, takie jak Ninjitsu, które używa niekonwencjonalnej broni, takiej jak shurikens i kunai ; Kendo, idealna sztuka do rozwijania refleksów zawierających drewniany miecz do symulacji walki samurajów; Iaido, czyli sztuka wyciągania miecza z pochwy; Kyudo, słynna sztuka łucznictwa .
Sztuki walki: które wybrać?
Charakterystyczne cechy japońskich sztuk walki
Jakie są główne elementy japońskiej postaci, które przeważnie znajdują odzwierciedlenie w sztukach walki, które stają się wspólnym punktem między nimi?
Po pierwsze, dobra reputacja i uprzejmość w granicach formalności: bycie uprzejmym bez bycia ujarzmionym, bycie pokornym bez upokorzenia, bycie uczciwym i uczciwym bez prześladowania.
Japońskie sztuki walki nigdy nie są oderwane od wewnętrznego poszukiwania spokoju, nietykalności i stanu świadomości stworzonego z harmonii, gdzie walka przestaje być walką.
Ponadto jest to fundamentalne:
> rozwijanie inicjatywy i czasu jako podstawy walki;
> zbadać zarówno „twarde” sztuki przewidujące użycie siły przeciwko sile, jak i „miękkie” sztuki oparte na wrażliwości i reaktywności;
> podkreślać lojalność, honor, odwagę, znaczenie ofiary.
> Kokoro, czyli pozytywne nastawienie, dobry charakter, jeśli to możliwe, unikaj krzywdzenia.
> Aiki, aby stać się jednym z przeciwnikiem i walczyć z harmonią wykraczającą poza koncepcję zwycięstwa i porażki.
