Artykuł napisany przez Dott Matonti Ranieri,

osteopta, kliniczny posturolog, naturopata, specjalista w kinezjologii edukacyjnej i rehabilitacyjnej

Zbyt wiele razy słucham pacjentów z wcześniejszymi doświadczeniami z przepuklinowymi dyskami, którzy mają żelazne przekonanie o swojej wiecznej obecności we własnym ciele.

Prawdą jest również, że ta wiara jest zakorzeniona i dlatego przekazywana pacjentom przez niektórych lekarzy.

Dlatego często spotykam w studio ludzi z bólem krzyża, którzy przypisują to samo przepuklinie, która pojawiła się przed laty.

W przeszłości uważano, że przepuklina dysku po jego pojawieniu się była trwała. Ostatnie badania przeprowadzone z wykorzystaniem rezonansów magnetycznych (RMN - zdjęcie 1) i komputerowych tomografii osiowych (zdjęcie TAC 2) pokazały, że nie jest to prawdą.

(Fot. 1) Obszerny dysk przepukliny na poziomie C5-C6

Badania te faktycznie pokazują, że przepukliny, zarówno szyjne, jak i lędźwiowe, nie tylko wykazują zmniejszone wymiary po okresie leczenia, ale w wielu przypadkach ustępują i nie są już widoczne na obrazach radiograficznych po leczeniu.

W ten sposób, biorąc pod uwagę badania rentgenowskie przed i po leczeniu, Mochida i współpracownicy odkryli, że przepukliny szyjne (CHD) i lędźwiowe (LHD) mają przebieg regeneracji, średnio przez 3 trzy miesiące.

(Zdjęcie 2) Przepuklina dysku L5-S1

W przypadku CHD badanie to wykazało, że w 40% przypadków wystąpiło zmniejszenie rozmiaru lub regresja, podczas gdy w przypadku LHD zmniejszenie przepukliny stwierdzono w około 60% przypadków.

Naukowcy wykazali również, że im większy jest rozmiar przepukliny lub wypukłości, tym większa jest jej zdolność do jej zmniejszenia. Na zakończenie badania naukowcy wywnioskowali, że zmniejszenie lub ponowne wchłanianie przepukliny zależy od wielkości, pozycji i fazy, w której pacjent jest.

Okazało się również oczywiste w badaniu, w jaki sposób przepukliny lepiej reagowały na leczenie, jeśli to samo zostało wprowadzone na początku pojawienia się zmiany anatomicznej, z lepszymi wynikami dla zmian bocznych, w porównaniu z mniejszymi lub pod więzadłem.

Większość pacjentów w badaniu Mochida osiągnęła korzyść kliniczną, niezależnie od wyników radiologicznych po leczeniu.

Nadal Mochida w innym badaniu wykazała obecność komórek makrofagów (komórek wymiatających) w przepuklinach usuniętych chirurgicznie, oprócz oczywistego powstawania nowego unaczynienia.

Jest to interpretowane przez badacza, jako demonstracja faktu, że istnieje działanie trawienia fagocytarnego, odpowiedzialne za zmniejszenie wielkości przepukliny. Tak więc komórki fagocytujące atakują wyrzucone fragmenty dysku, postrzegane jako ciała obce.

Prowadzone są badania immunologiczne i chemiczne, aby zrozumieć patofizjologię tej redukcji.

Kolejne badania przeprowadzone przez innych naukowców zgadzają się z tym, co stwierdził Mochida.

Tak jest w przypadku badań nad LHD autorstwa Bozzao i współpracowników, z których wynika, że ​​63% pacjentów leczonych zachowawczo za pomocą znieczulenia zewnątrzoponowego, leków itp. uzyskali reabsorpcję przepukliny na obrazach kontrolnych. W innym badaniu dotyczącym Ellemberg i innych LDH wykazano w ich badaniu, że pacjenci z radikulopatią, wykrywani za pomocą badań radiologicznych i mielografii, wykazywali zmniejszenie przepuklin w 78% przypadków.

Matsubara pokazuje, że pacjenci leczeni lekami, fizjoterapia, trakcja i zastrzyki steroidów zewnątrzoponowych wykazują oznaki redukcji w 60% przypadków.

Interesujące jest poważne zastanowienie się nad niezwykłymi możliwościami regeneracji organizmu, a także agresją, którą czasami poddaje się zabiegom farmakologicznym.

Czytając wnioski z interesującego badania przeprowadzonego przez kręgarzy i przedstawionego w poniższych wierszach, refleksja, którą zapraszam do poparcia, jest poparta tym pytaniem: czy uzasadnione jest nadużywanie narkotyków i standardowe leczenie farmakologiczne? Czy słuszne jest ignorowanie samokorygujących zdolności i czasu organizmu, zamiast wspierania ich metodami niemedycznymi?

Jedno z niewielu badań chiropraktyka (potwierdzono potrzebę dalszych badań, w tym sensie) wykorzystało rezonanse magnetyczne jako metodę porównania.

Badania te, opublikowane później w badaniu, przeprowadzono na próbce 27 pacjentów (mała próbka) dotkniętych CDH lub LDH.

W 63% przypadków, jak wykazano w obrazach przed i po leczeniu, nastąpiło zmniejszenie lub całkowita remisja przepukliny po leczeniu chiropraktyką.

80% pacjentów w tym badaniu miało znaczącą poprawę kliniczną.

Samo leczenie chiropraktyka okazało się pozytywne nie tylko klinicznie, ale również anatomicznie i radiograficznie.

Cassidy i inni, w badaniach nad skutkami dostosowania chiropraktyki w pozycji bocznej na sprawdzonych przepuklinach, stwierdzili, że 13 z 14 pacjentów osiągnęło dobre wyniki kliniczne. Spośród tych 13 około połowa miała zmniejszenie wielkości przepukliny w tomografii kontrolnej.

Te badania, a odnoszę się w szczególności do dwóch ostatnich, powinny doprowadzić do przełomu w leczeniu medyczno-farmakologicznym, zbyt często znormalizowanym i ukierunkowanym na podawanie leków w nadmiernych ilościach.

Dalsza świadomość ważności terapeutycznej metod niemedycznych (przede wszystkim osteopatii i chiropraktyki) powinna być stosowana w dziedzinie zdrowia, unikając ekstremistycznej ideologii, zgodnie z którą leczenie jest uniwersalnym panaceum.

Tak nie jest i istnieją badania, aby to zobaczyć.

Jeśli nic innego, dla rozwiązanych przypadków klinicznych, które pojawiają się w badaniach specjalistów przygotowanych w dziedzinie sztuki i nauki manualnej.

Mochida wskazuje również możliwe mechanizmy fizjologiczne, które organizm wprowadza w celu naprawy.

Sądzę, że istnieją mechanizmy, którym należy pomagać, wspierać i nie przytłaczać chemicznymi, ortotycznymi lub, co gorsza, chirurgicznymi ułatwieniami.