Tai chi chuan to dyscyplina starożytnego pochodzenia, która zbliża się do świata sztuk walki, przydatna do wzmocnienia elastyczności charakteru, ścięgien i mięśni oraz poprawy postawy. Dowiedzmy się lepiej.

Pochodzenie i opis Tai Chi Chuan

Tai Chi Chuan dosłownie oznacza „Walkę Wielkiego Termu” lub „Najwyższą Sztukę Walki”. „ Tai Chi” oznacza „Wielki Termin” lub „Najwyższa Jedność”, podczas gdy „Chuan” oznacza „walkę” i przywodzi na myśl początki walki tej sztuki, charakteryzujące się poszukiwaniem harmonii i równowagi Yin i Yang w tym mikrokosmosie, jakim jest człowiek.

Historia Tai Chi Chuan ma 3 tysiąclecia. Dyscyplina z tak długą historią niewątpliwie niesie przesłania zakorzenione w historii ludzkości, ale jednocześnie intuicyjne jest, że uległa ona zmianom podczas transmisji.

Miało to reperkusje w relacjach między szkołami i nadal ma miejsce: wstąpienie do szkoły, a nie do innej, ma znaczący wpływ na egzekucję i ruchy przyswojone przez ucznia, a jeśli uczniowie nie przyzwyczają się do porównania, łatwo wpaść w błędy okopania i domniemanej wyłączności.

Najstarszy znany cytat z Chang San Feng, uznanego za legendarnego założyciela, jako artysty wojennego można znaleźć w biografii pewnego mistrza boksu, który był wówczas bardzo sławny, Chang Sung-ch'i, który żył w XVI wieku w Ning-po. Chang Sung-ch'i twierdził, że nauczył się tai chi chuan od alchemika o imieniu Chang San Feng, który żył jako pustelnik na szczycie Wu-tang.

Podczas dynastii T'ang (618-907 r.) Wydaje się, że istniały 4 różne szkoły sztuk walki i niepewne ćwiczenia z podobnymi ruchami. Hsu Hsun-ping to prawdopodobnie nazwa mistrza pierwszej szkoły, gdzie ruchy były nauczane w 37 pozycjach według stylu zainspirowanego stylem I ching, zgodnie z technikami, które dla ramion obejmowały Osiem Trygramów i dla nóg Pięć Elementów.

Według niektórych Chang San Feng dołączył do tych dwóch szkół i stworzył Tai Chi Chuan. Inna teoria uznaje wioskę rodziny Chen w prowincji Honan za kolebkę tai chi chua; w tej wiosce przybył Wang Tsung-yueh, wędrowiec i uczony sztuk walki, a dzięki porównaniu z lokalnymi technikami narodziła się słodka walka. Czwarta teoria zaprzecza istnieniu wojennego poszukiwacza przygód i przypisuje potomkom rodziny Chen, podczas dynastii MI, instytucję tai chi chuan.

Wiele teorii, świadectw spotkań i wymian wojennych, legend łączących się z danymi: gest i techniki przeszły przez to wszystko, modyfikując się.

Pewne jest to, że od 1949 r. Chińczycy promują wielkoskalowe sztuki walki i podejmują wysiłki w celu ujednolicenia genealogii każdej sztuki. Przedstawiona genealogia rozpoznaje pewnego Cheng Wang-t'inga, ucznia ucznia Wang Tsung-yeuh jako założyciela tai chi chuan.

Z ruchów wymyślonych przez Chenga Wang-t'inga, po kilku pokoleniach, dwóch mężczyzn narysowało różne techniki: Chen Yu-pun stworzył nowy styl, oparty na koncepcji spirali, którą można znaleźć w ruchach; Chen Ch'ing-p'ing założył bardziej wyrafinowany i kompaktowy styl. Oprócz stylu wyłącznej prerogatywy rodziny Chen narodził się styl Yang, dzięki Wielkiemu Mistrzowi Yang Lu Chanowi (1799-1872).

W tym rozwidleniu wciąż znajdujemy rozróżnienie; głównym stylem przekazywanym dzisiaj jest Yang, chociaż w ciągu ostatnich kilku lat styl Chena się rozprzestrzenił wraz ze stylami opracowanymi przez chińskie organizacje sportowe.

Począwszy od lat 70. XX wieku sztuka tai chi chuan rozprzestrzeniła się na cały świat. Dziś sztuka ta jest nauczana nie tylko w szkołach, z których wiele często chwali się posiadaniem „prawdziwej sztuki”, ale także w kręgach prywatnych, wielofunkcyjnych salach gimnastycznych, centrach odnowy biologicznej. Czasami te same organy korzystają z chińskich nauczycieli ze Stanów Zjednoczonych, Tajwanu, Chin, Singapuru i Malezji.

Po co jest Tai Chi Chuan?

Wiele z nich jest pozytywami stałej praktyki. Wśród nich wymieniamy niektóre z nich: ulepszanie postaci, dociekanie siebie, elastyczność ścięgien i mięśni , wydłużanie oddechu i zwiększanie pojemności płuc. Poprawa ogólnego stanu postawy, praca nad połączeniem stawów i energii wewnętrznej.

Ruch na jednym punkcie pozwala na otwarcie zmysłów na pierwotną ekspresję motoryczną i na przepływ postaci.

Jeden, bardzo niedawny, opublikowany w czasopiśmie „American Journal of Health Promotion”, przeprowadzony przez naukowców z Arizony, potwierdza, że ​​praktyka Tai Chi jest korzystna dla zdrowia organizmu i oferuje korzyści psychologiczne poprzez poprawę jakości życia w ogóle. Badanie skuteczności Tai Chi u osób z reumatoidalnym zapaleniem stawów wykazało, że jego praktyka przynosi znaczące korzyści dla ruchów nóg i bioder.

Izraelscy neurolodzy i rehabilitanci doświadczyli wpływu Tai Chi na ludzi cierpiących na udar, odnotowując u praktyków wyraźną poprawę w przywracaniu funkcji ogólnych i stosunków społecznych.

Oto wywiad z Maestro Gianfranco Pace na temat Tai Chi Chuan ruchu spiralnego, naturalnej zmiany

Typowa lekcja tai chi chuan

Mistrz Tai chi chuan wprowadza studenta w praktykę „najwyższej sztuki walki”. Nauczanie, które przekazuje, nie odbywa się tylko na poziomie fizycznym. Mistrz przekazuje technikę, formę, oddech, Tui shou (pchnięcie rękami), chi kung (qi gong) i aplikacje walki, a jednocześnie pomaga uczniowi przenieść te lekcje do codziennego życia, uczy, jak patrzeć na rzeczy w świetle płynącego. Ćwiczenia rozciągające, medytacje, praca nad energią i powtarzanie form są głównymi praktykami.

W niektórych szkołach uczniowie uczęszczający na kursy tai chi chuan muszą przestrzegać zasady noszenia tradycyjnych chińskich strojów treningowych: kurtki zapinanej na żaby, stójkę, szerokie spodnie, które umożliwiają swobodę ruchów i buty, które dają stopę płaska powierzchnia do odpoczynku. Zazwyczaj we Włoszech każda szkoła drukuje konkretne koszulki dla swoich uczniów, z symbolem rozpoznawania.

Lekcja różni się w zależności od stylu: dla Chen istnieją przyspieszenia, wybuchowe gesty (które są jednak badane tylko na zaawansowanym etapie praktyki), podczas gdy dla Yang obejmują ruchy sferyczne, powolne i zwarte kroki. Po rozpoznaniu stylu najbardziej odpowiedniego dla osoby, aspirujący mistrz tai chi chuan będzie miał przed sobą długi proces, co znajduje odzwierciedlenie w ogromie technik i stopniu głębi.

Kto może działać we Włoszech

Wśród amatorskich stowarzyszeń reflektorów stowarzyszonych z instytucjami sportowymi tai chi lub szkołami międzynarodowymi, pula nauczycieli jest bardzo szeroka na całym terytorium Włoch. Przysłowie buddyjskie brzmi: Kiedy uczeń jest gotowy, pojawia się Mistrz .

Radzimy sprawdzić, czy M ° naprawdę ma praktykę od co najmniej dziesięciu lat w delikatnej dyscyplinie, takiej jak ta wewnętrzna sztuka . Nieźle, jeśli Mistrz ma również podstawowe pojęcia dotyczące fizjologii stawów i anatomii ruchu.