Pisarze i ogród warzywny, dlaczego? Co ma wspólnego poeta z ogrodem? Wielu pisarzy odkryło na nowo siebie i swój pokój z czasem w ogrodzie warzywnym lub w zieleni lasu. Zielony, który przenika i wypełnia. Urodziły się piękne wersety i pisma. Poznawanie tego horyzontu w erze cyfrowej może tylko pomóc nam szukać korzeni, a może lepiej je znaleźć.
Między tuszem a kwiatami, roślinami i prześcieradłami, wersetami i naturą.
„Wegetalizacja” i „wirtualne korzenie” w erze hiperkomunikacji
To, czym jesteśmy, prawdziwe, cielesne włókna, które tworzą nasze DNA, ludzkie i włoskie, są mniej lub bardziej świadomie zastępowane przez „organiczne cybertessy” i „wirtualne korzenie”: witamy w czasach „hiperkomunikacji”. Pomijając incipit hiperboliczny, jest ktoś, o kim ta domena technologiczna naprawdę go ostrzega i nadal przekazuje ją nam w stary sposób. Jest ktoś, kto zwraca nam uwagę, że wszystkie neologizmy, które szyć na nas, w pewnym momencie nie są już dla nas dobre.
Dostrzegamy, że coś jest nie na miejscu, jak kilka źle dobranych ubrań. Staramy się oderwać te nowe formy, które nas deformują, ale nie jest to już takie proste. W obliczu niewiary ciała są tacy, którzy odczuwali lub odczuwali potrzebę przekształcenia się w coś należącego do królestwa warzyw, które rzuciło się na limfę i korę, wraz z siłą życiową i ochroną, które nie ustąpiły miejsca technologii wślizguj się w to, co robi ludzkie ciało i robi, co powoli oddaje i daje tak wiele. Czy „wegetacja” ochroni nas przed technologią?
Ogród i pisarze: autorzy ziemi
Co mają z tym wspólnego ogrody warzywne i pisarze? Jaki jest związek między liśćmi i liśćmi, piórem i patykiem do chodzenia po zieleni?
Pisarze natury żonglują między pisownią a ogrodem, spacerują ścieżkami, rozmawiają z drzewami. Zdolność do bezpośredniego kontaktu z naturą, słuchania jego głosu, przeżywania tajemniczych praw, dopóki nie osiągnie klucza do swoich tajemnic, charakteryzuje ich styl. Panizm literacki, rozumiany jako pragnienie i instynktowne napięcie, prowadzi autorów do utożsamiania się z siłami naturalnymi, łącząc się z nimi poprzez radosny i spontaniczny impuls, współpracując z nimi.
I tu przychodzą wiersze takie jak „Existere psicicamente” Andrei Zanzotto, pośród najmniej bukolicznych, jakie zostawił nam poeta, w których zaczynamy „Od tego sztucznego mięsa lądowego”, by dotrzeć do Franco Arminio, powieści „Terracarne” jest on autorem, swoją ostatnią książką, w której jeden po drugim śledzi wiele krajów Włoch, które „zbyt szybko przeszły od cywilizacji chłopskiej do niecywilizowanej nowoczesności” i cierpią z powodu swoich mieszkańców, jak ci, którzy „z ciało cierpi za swoją ziemię i cierpi z powodu swego ciała z ziemi ”.
Następnie przechodzimy do Franco Ferrarottiego, gdzie w „Atman, oddech lasu” autor podkreśla znaczenie powrotu do naturalnych rytmów, ponieważ ludzie nie są zmuszeni żyć z prędkością światła, twierdząc, że „ Transakcja z rasy ludzkiej do królestwa warzyw jest pozytywna. To drewno jest moim złym sumieniem.
Socjolog, w wywiadzie dla Radio3, podkreśla fakt, że w mniej niż dwa pokolenia kraj stał się „schizofreniczny, elektroniczny, ale wciąż jest Bourbonem” i nie ma nic więcej do zrozumienia. I kończy się ważnym pojęciem: „Ja, człowiek, jestem wyzerowany i przytłoczony, informacja już mnie nie informuje, ale deformuje mnie, a gdy jestem zdeformowany, już zacząłem wyrzekać się mojej zdolności do racjonalnej oceny”. I słowo to przechodzi na Gianni Celati, z symbolicznymi dziełami takimi jak „Żywoty pasące się”, „prowincjonalna droga dusz”, „Narratorzy równin” : dla Celati pisanie oznacza chodzenie ścieżkami, chodzenie przez cały dzień, a potem pisanie tylko pół godziny.
Filmy o oddziaływaniu na środowisko
Tonino Guerra, przykład wszystkich
Pozostaje tak samo, oszołomiony, jakby nagle zdaliśmy sobie sprawę, że część nas była rozdarta, fragment czegoś wciąż tam jest, uwikłany w drucianą siatkę, którą chcielibyśmy oderwać i oderwać, ale nie możemy tego zrobić. Nie możemy zabrać, włączyć go do tego epokowego wstrząsu, korzenia, które wciąż wiąże nas z tym, co naturalne, ziemskie, instynktowne i ludzkie w nas. Pozostaje tam, a wiedza, która tam jest, czasami sprawia, że czuje się jak węzeł w żołądku. Musimy tylko przeczytać. - Pustelnik Lorenzo mieszkał w chacie, którą stworzył własnoręcznie, kładąc drzazgi skalne, które zebrał na górze Zucca, jedna po drugiej, gdzie wyhodował ciernistą trawę, której nawet kozy nie lubiły.
Jesteśmy w towarzystwie Tonino Guerry, zmarłego niedawno, autora, który uwielbiał żonglować zarówno pisownią, jak i ogrodem warzywnym, przykładem jest przede wszystkim jego tekst „Polvere di sole. 101 opowiadań, aby zapalić ludzkość ” . Człowiek, który dał nam czyste i nieskażone spojrzenie na świat, za pomocą pióra, ale także ze szczotkami i rękami wykwalifikowanego rzeźbiarza.
W rzeczywistości przykłady niektórych jego instalacji artystycznych są symboliczne, są to „ Miejsca duszy” jego drogiego Pennabilli w Montefeltro, a wśród nich stoją Ogród Zapomnianych Owoców, Schronienie Opuszczonych Madonn, Droga Zegarków, Sanktuarium myśli, anioł z wąsami, skamieniały ogród . Osobowość Guerry, która pomaga nam poruszać się w najbardziej ukrytych i najgłębszych obszarach naszej pamięci, być może wiedząc, że oznacza to odetchnięcie świeżym powietrzem w apokaliptycznych scenariuszach, które wydają się być na horyzoncie. Słodka pamięć, wideo, w którym Tonino Guerra rozmawia z reżyserem Andrejem Tarkozskim.
