La Madre był malarzem, Sri Aurobindo jest wielkim poetą. Kiedy ten ostatni wycofał się trzy dni z przewodnikiem, by uświadomić sobie Nirwanę, powiedział mu coś w stylu: „dla ciebie nie powinno to być problemem, ponieważ jesteś poetą ”.
Zagłębiając się w wiele starożytnych tradycji mądrościowych odkrywamy, że sztuka jest jednym z głównych środków badawczych i wyrazem wyższego stanu świadomości .
Malarstwo, muzyka, poezja, taniec, ogrodnictwo, sztuki walki: wszystkie sztuki mają tę umiejętność.
Tylko w pewnym okresie obskurantyzmu, umartwienia i oderwania od pełni życia, w niektórych kręgach religijnych sztuka była postrzegana jako celebracja przyziemności, życia, które w równowadze jest przejściową próżnością. Sztuka oderwała się od duchowego pochodzenia, zniknęła lub stała się utylitarna lub scarnì.
Wizja sztuki w integralnej jodze
W jodze integralnej sztuka znajduje swoje miejsce jako środek wyrażania wyższej świadomości, jako instrumentu manifestacji piękna, uważanego za prawdziwą moc: piękno jest dla materii tym, co prawda dla umysłu.
Sztuka nie jest zatem prostą kwestią techniki czy umiejętności, ale harmonii, harmonii zdolnej do wyrażania piękna, nie ma już wirtuozerii ani rozrywki.
Opiera się na wpływie wyższych poziomów świadomości na trzy główne sposoby: intuicję, inspirację i objawienie, trzy najwyższe płaszczyzny światów mentalnych w kontakcie z duchem.
Artysta, dzięki badaniom i kontaktom z energiami tych płaszczyzn, staje się świadomy tego, aklimatyzuje się do nich, jest uspokojony, uczy się żyć tam coraz bardziej i stale, aż do momentu, w którym stają się stałymi, otwartymi kanałami w życiu codziennym i każda funkcja, nie tylko podczas medytacji, ale także poprzez mycie naczyń.
Z tego punktu widzenia najważniejsze jest źródło inspiracji, o wiele ważniejsze niż sam czynnik estetyczny, technika i oklaski ludzkie; im wyższe źródło inspiracji, tym większa wibracyjna i transformacyjna moc pracy.
Jaki jest związek między jogą a tańcem?
Plany świadomości
Jakie są płaszczyzny sumienia, które inspirują sztukę ? Wszyscy, których nazywamy artystami, odnoszącymi sukcesy artystami, którzy nie są prawdziwymi poszukiwaczami wewnętrznymi, na ogół mają dostęp tylko do światów witalnych, światów emocji i popędów, które nazywane są światami astralnymi w zachodnich szkołach ezoterycznych.
Muzyka, poezja i cała produkcja artystyczna tego typu ma charakter i cel pobudzania nerwów, imponowania siebie dzięki łatwej chwytliwości; umieszcza umysł w tle i wydobywa żywą, czasem wulgarną stronę, złożoną z niskich instynktów.
Potem jest muzyka duchowa, przekazywana przez ducha przez wyższe płaszczyzny umysłu, a to powoduje podniesienie sumienia, doprowadzenie ludzi poza ich granice, przyniesienie światła .
Kiedy ta inspiracja zostanie uchwycona, istotny wkład może dać siłę i splendor temu, co w przeciwnym razie wydawałoby się zbyt płaskie na zewnątrz.
Wewnętrzny umysł powinien troszczyć się o jakość inspiracji, niezbędną tylko do wykonania: w ten sposób mamy integralną pracę.
Jedność i radość
Jeśli muzyka opiera się na sile uchwycenia harmonii ponad światem, poezja opiera się na sile twórczej wizji (poeta: ten, który tworzy). Artysta ma ujawnić ukrytą prawdę, tak jak filozof i naukowiec próbują dokonać tego poprzez zdolności dyskryminacyjne i analityczne.
Zasadniczo sztuka nie jest tworzona przez człowieka, który byłby kanałem tego, co znajduje się w duszy; zatem sztuka jest również narzędziem do wewnętrznej podróży, do oceny, z czasem, poziomu dojrzewania duszy i zdolności do jej wyrażania, ponieważ w integralnej jodze, dotarcie do duszy nie wystarczy: przemiana natury, indywidualny i zbiorowy, w jego obrazie jest prawdziwy cel, a sztuka jest dokładnie jednym z jego narzędzi.
Zgodnie z najgłębszymi doświadczeniami, poza zasłoną wielorakiej rzeczywistości, wszystko jest Jednością, boską Jednością złożoną z trzech elementów, w porządku rosnącym: istnienie, sumienie i radość. Wydaje się być radością, stałą i bezwarunkową błogością, źródłem drogi, przestrzeni i czasu, przygody stworzenia, a zatem nieuniknione jest odwoływanie się do sztuki jako środka duszy do cieszenia się sobą.
Do wspomnianych wyżej dwóch elementów należy dodać ostatni element dla prawidłowej produkcji artystycznej i duchowej: oprócz znaczenia wysokiej inspiracji i twórczej, silnej, ale oczyszczonej żywotności, służy ona także biernej świadomości zewnętrznej artysty, nieobecności ego, nie ingerując w tworzenie, stając się widzem siebie; Indywidualne myśli i emocje sprawiają, że proces twórczy i wykonawczy staje się mętny i nie daje żadnej mocy transformującej dzieło sztuki. Artystyczne wyrażanie i obserwowanie swojego postępu poprzez własną produkcję było i nadal jest powszechnym ćwiczeniem w praktykowaniu integralnej jogi.
Sri Aurobindo zwykł otrzymywać liczne wiersze poetyckie od swoich uczniów, aby łatwiej ocenić ich prawdziwy stan wewnętrzny niż poprzez opisy mentalne i wspólną analizę siebie. Sztuka ujawnia głębię, do której nie ma dostępu nawet najbardziej bezwzględny i potężny umysł.
