Równowaga i postawa

Często spotyka się ludzi, którzy skarżą się na swoją postawę i chcieliby mieć inną postawę. Postawa jest postrzegana jako statyczna konfiguracja ciała, to klasyk, który dzieci mówią „Stań prosto!”. Ten imperatyw ma coś sztywnego, stałego, a nawet nakładanie prostych ramion i brzucha jest rozciągnięte. Ponadto media często żywią to przekonanie, a proponowane modele nigdy nie sprawiają, że czujemy się na równi, nigdy nie jesteśmy zbyt szczupli, nigdy zbyt wysportowani, nigdy nie jesteśmy wystarczająco zadowoleni z tego, czym jesteśmy.

Bardzo smutne jest przywracanie doskonałości statycznej naturze ciała. Oddech nieuchronnie staje się krótki i staje się trudny, z wszystkimi jego konsekwencjami: od lęku do łatwego zmęczenia. Nawet umysł cierpi, stajemy się bardziej sztywni i mniej skłonni do elastycznego radzenia sobie ze wszystkimi zmianami, które życie nieuchronnie wysuwa. Często używane są słowa takie jak „must”, „must”, „need”, „strive”.

Pojęcie równowagi mieści się zatem w tym wymiarze bezruchu, niestety bardzo powszechnym.

Przykład: jeśli teraz z komputera z systemem operacyjnym Windows (nie wiem dla innych) otwórz arkusz słów i wpisz „statyczny”, a następnie, z kursorem na słowie, kliknij prawym przyciskiem myszy mause i przejdź do „synonimów” „, Między innymi, pojawi się również„ równowaga ”!

Równowaga jest w rzeczywistości „ciągłym równoważeniem sił grawitacyjnych i antygrawitacyjnych w ruchu” [1], jest to dynamiczna koncepcja, w którą zaangażowane są liczne funkcje naszego organizmu: wzrok, słuch, labiryntowy system ucho, które są wskaźnikami pionowego ustawienia głowy, proprioceptywnych narządów zmysłów we włóknach mięśniowych, eksteroceptywnych i interoceptywnych zakończeń nerwowych oraz innych składników, takich jak siła grawitacji, obraz siebie, orientacja w przestrzeni.

Stojąca stacja nie istnieje, są stałe mikro-oscylacje, które pozwalają ciału przystosować się do otaczającego środowiska, a ciągłe fazy mikroskurczów i mikro-relaksacji mięśni umożliwiają dotlenienie i krążenie krwi i płynów obecnych w naszym ciele.

W metodzie Feldenkraisa postawa jest uważana za dynamiczną konfigurację, tak bardzo, że Flies Feldenkrais ukuł nowy termin „attura”, aby wskazać neutralną pozycję, od której zaczynamy i do której wracamy po wykonaniu ruchu, bez istnienia ” wstępne zmiany, aby wstać z sofy, w której zatonąłeś, musisz najpierw wykonać całą serię działań, aby móc wstać. Dlatego chcemy nadać znaczenie faktowi, że ruch jest funkcjonalny, gdy pozwala nam wykonać dowolną akcję przy najmniejszym wysiłku.

Dobra postawa to taka pozycja, która pozwala wykonać dowolny ruch w różnych pozycjach i kierunkach, bez wstępnej samoorganizacji w przestrzeni.

Nasza postawa nie jest nieszczęściem, które nam się przytrafiło, ani bezwarunkowej fortuny, która została nam dana. Nasz sposób poruszania się jest produktem tego, czego nauczyliśmy się w życiu, tego, jak ponownie działaliśmy i działaliśmy w środowisku, które otaczało nas od naszych narodzin. Nasze zwyczaje charakteryzują nas, dobre lub złe, są tym, czym jesteśmy, są najlepszym sposobem na znalezienie się na świecie. Nasza postawa jest zatem integralną częścią tego, czym jesteśmy i naszymi nawykami, chociaż czasami zdajemy sobie sprawę, jak bardzo jest to uciążliwe i że pozostawia miejsce na tryb ruchu, który powoduje ból.

Postawa poprawia się, gdy oferujesz swojemu ciału możliwość eksperymentowania z nowymi alternatywami i nowymi sposobami poruszania się.

Jeśli wiemy, jak coś zrobić w jeden sposób, nie mamy możliwości wyboru: albo to zrobimy, albo nie. To nie pozostawia nam wolności. Moshe Feldenkrais powiedział, że w ten sposób jesteśmy maszynami, które są zaprogramowane, aby dać tylko jedną odpowiedź na dane wejściowe.

Jeśli zamiast tego mamy więcej opcji, możemy wybrać, a to jest naprawdę wyzwalające. Działalność człowieka rozwija się w całym jego potencjale.

W lekcjach metody Feldenkraisa dowiadujemy się, że codzienny gest lub czynności, takie jak odwracanie się, podnoszenie ramienia w celu wyjęcia przedmiotu z wysokiej półki, rozciąganie do przodu lub zginanie, mogą być wykonywane na nieskończoną liczbę różnych sposobów, a to jest lepsza i bardziej funkcjonalna alternatywa.

Ważne jest, w jaki sposób korzystamy z naszego ciała, chodzi przede wszystkim o to, jak go poruszamy, gdzie jest wysiłek i dlaczego kontynuujemy pracę z organizacją, którą uważamy za nieskuteczną.

Podczas lekcji uczniowie zaznajamiają się na przykład z koordynacją ruchów i oczu, z napędem pchnięcia stopy na ziemię, ucząc się modulować siłę mięśni, swój szkielet jest postrzegany jako podpora i czuje się bardziej wyrównany, z otwartymi ramionami i brakiem napięcia mięśni.