Pojęcie plastyczności centralnego układu nerwowego jest przejęciem, które przychodzi do nas z odkryć w polu neuropsychiatrycznym iw centrum którego władca organów znajduje przestrzeń: mózg.

W naszym tradycyjnym modelu naukowym encefalon uznawano za tkankę wieloletnią, więc po zakończeniu wzrostu związki między jego częściami były podawane raz na zawsze.

W rzeczywistości badania na przełomie wieków wykazały, że struktura anatomiczna (tj. Relacja między częściami) jest zmienna z powodu obecności co najmniej trzech zjawisk:

1. Zdolność do zmiany relacji w sposób odwracalny, przez komórki w celu reagowania na różne bodźce;
2. Zdolność do tworzenia nowych połączeń neuronowych (synaps), które modyfikują mapę mózgu obszaru;
3. Zdolność do tworzenia nowych neuronów i komórek glejowych (neurogeneza).

W nawiązaniu do punktu 3, pod koniec wieku, pojawiła się pierwsza demonstracja naukowa, że ​​nawet mózg dorosłego człowieka jest plastyczny, nawet zdolny do neurogenezy w krytycznym obszarze pamięci i ściśle związany z hipokampem: „kora śródwęchowa.

W 2001 r. Przyczynę neurogenezy odkryto dzięki grupie neurobiologów z NEW JERSEY, kierowanej przez TRACEY Y. SHORS i ELIZABETH GOULD .

Dwaj badacze przeprowadzili badania na myszach, pokazując, że nowo utworzone neurony integrują się z obwodami hipokampa i że ich obecność jest niezbędna do utrwalenia nowych informacji, nowych wspomnień, nowych śladów pamięci.

W eksperymentach zawsze na zwierzętach widzieliśmy, że te trzymane w środowiskach bogatych w bodźce sensoryczne i motoryczne, mają grubszą korę i większą liczbę neuromediatorów.

Tak bardzo, że konsekwencje stresu dla procesu uczenia się i pamięci stały się naukowym nabytkiem.

Te funkcje intelektualne są ściśle powiązane z bodźcami zewnętrznymi, które są zdolne do wywołania zmiany w strukturze umysłu i przez to oznaczają architekturę samej neokortyki.

Mózg zmienia się i kształtuje w odpowiedzi na bodźce środowiskowe.

Badania na myszach doprowadziły do ​​badań na mężczyznach.

Mózgi starszych taksówkarzy

W 2000 roku ELEANOR A. MAGUIRE i jego koledzy z University of London poddali grupę londyńskich taksówkarzy rezonansowi magnetycznemu.

Dla potrzeb biznesowych kierowcy taksówek rozwijają znaczną pojemność pamięci przestrzennej, do której prawy tylny hipokamp odpowiada topograficznie.

Obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego wykazało, że obszar prawego hipokampa starszych kierowców taksówek był generalnie większy niż obszar młodszy, co sugeruje, że korzystanie z funkcji i rozmiaru obszaru mózgu jest wielokrotnie aktywowane.

Od 1995 r., Dzięki badaniu na ludziach, wykazano, że powtarzanie szybkiego ruchu ruchowego palcami, przeprowadzanego przez około cztery tygodnie, powoduje poszerzenie pierwotnego obszaru kory ruchowej, odpowiedzialnego za organizację ruchu palców.

Po raz kolejny MRI wykazało, że przez miesiące powiększanie obszaru korowego silnika utrzymywało się aż do przypomnienia sobie ćwiczenia.

Oznacza to, że ćwiczenie stworzyło nowe obwody.

Dalsze badania potwierdzają te dane.

CHRISTIAN GASER neurolog HARVARD MEDICAL SCHOOL BOSTON i GOTTFRIEND SCHLAUNG, PSYCHOLOGISTA UNIWERSYTETU JENA Germany, studiował mózgi profesjonalnych pianistów w odniesieniu do grupy nieprofesjonalnych muzyków i nie-muzyków.

Wyniki badania: stwierdzono, że profesjonalni pianiści mają znacznie bardziej rozwinięte obszary motoryczne, słuchowe i wizualno-przestrzenne niż dwie grupy kontrolne.

Normalny dorosły mózg jest w stanie nieustannie przekształcać się na podstawie doświadczeń, tworząc nowe obwody synaptyczne lub restrukturyzując istniejące.

Nawet Sonia Lupien z laboratorium badań nad stresem na Uniwersytecie McGill w Kanadzie i inni badacze badający dziewięćdziesiąt dwie osoby przez piętnaście lat odkryli, że objętość mózgu osób z niską samooceną była o jedną piątą niższa niż u osób, które pokazały wystarczająca lub dobra samoocena. Co więcej, wydajność pierwszej grupy pod względem pamięci lub zdolności uczenia się była gorsza.

Sama Lupien twierdzi, że: „zanik mózgu nie jest nieodwracalny. Badania przeprowadzone na ludziach i zwierzętach dowodzą, że wzbogacając środowisko życia bodźcami, struktura mentalna powraca do normalnego poziomu. Poprawa jakości życia przekłada się zatem na poprawę i normalizację funkcji mózgu ”.

Ten sam LUPIEN przeprowadził badanie osób starszych w wieku od 60 do 87 lat, monitorując je przez kilka lat.

Genialny badacz odkrył, że w przypadku umiarkowanego wzrostu kortyzolu można zapobiec uszkodzeniu hipokampa za pomocą leku, który zmniejsza syntezę hormonu. Jednak lek nie działa u osób, które od pewnego czasu mają wysoki poziom kortyzolu.

Naukowiec zaobserwował, że w celu przeciwdziałania demencji konieczne jest interweniowanie w centralnym okresie życia ludzi, właśnie w celu regulacji nadmiernej produkcji hormonu stresu.

Badanie to wchodzi w zakres badań, które rozpoczęły się już w połowie lat 80., kiedy niektórzy naukowcy, w tym ROBERT SALPOLSKY i BRUCE MC EWEN, odkryli, że stres powoduje uszkodzenie hipokampa w makaku i SAPLOSKY, neurobiologa z formacja antropologiczna, postawiona hipoteza, że ​​to kortyzol, wytwarzany pod wpływem stresu, niszczy ten mózgowy obszar podstawowy dla pamięci.

Inne badania potwierdziły tę hipotezę i definitywnie w 1997 r. Badacz ELIZABETH GOULD, ekspert w badaniu neurogenezy, przedstawił pierwszą demonstrację, że stres powoduje blokowanie produkcji komórek macierzystych w dorosłym hipokampie.

Można to osiągnąć nawet bez leków, ucząc się kontrolować stres.

Z badań przeprowadzonych na mózgu, który to widzi, wyłania się nowy model:

1. organ plastyczny, w tym sensie, że doświadczenie jest w stanie modyfikować połączenia mózgu,
2. narząd, który przynajmniej w niektórych obszarach jest zdolny do reprodukcji (neurogenezy),
3. nie ma sztywnego rozdziału między emocjami a poznaniem, raczej normalne tryby funkcjonowania mózgu, zapewniają silne przenikanie się emocji, wspomnień, nieświadomych wspomnień i świadomości,
4. komunikacja umysłu - mózg - reszta ciała jest zintegrowana i zależy od stylu życia, wieku, środowiska naturalnego i społecznego.

Podsumowując, chciałbym skupić się na refleksji; z wyżej wymienionych badań widać potrzebę zmiany stylu życia, co z kolei przekłada się na zmianę sposobu myślenia. Okazuje się to decydujące w trzeciej fazie wieku .

Badania i badania wspierają tę tezę i zapraszają osoby starsze, aby stały się odpowiedzialne i kuratorami swojego zdrowia poprzez proste i codzienne operacje. Nie mniej ważne, jak się okazało, interweniować we wszystkie te czynniki osobiste i charakteru, aby obrócić kierunek i dać poczucie pełni swojej egzystencji, nawet w fazie trzeciego wieku.