Znaczenie samoregulacji stało się płodnym polem badawczym w neuronauce i fundamentalnym konstruktem myśli psychologicznej. Jedną z głównych konsekwencji wczesnych urazów, zarówno z powodu wstrząsu, jak i relacji, jest brak zarówno samoregulacji emocjonalnej, jak i fizjologicznej, wpływającej na samoregulację autonomicznego układu nerwowego.

Trauma narusza naszą zdolność do regulowania emocji i zakłóca funkcje fizjologiczne, takie jak oddychanie, tętno, ciśnienie krwi, sen, trawienie itp.

Mówiąc najprościej, samoregulacja oznacza możliwość odpoczynku, gdy jesteśmy zmęczeni, oraz możliwość znalezienia zdrowych sposobów pozbycia się stresu, gdy gromadzi się w ciele.

Rozregulowanie emocjonalne, radzenie sobie z emocjami

Regulacja afektów ma związek z tym, jak zarządzamy naszymi emocjami: jak radzimy sobie ze smutkiem, gniewem, podnieceniem, wyzwaniami, strachem i radością. Sygnały rozregulowania emocjonalnego są głównie związane z niemożnością postrzegania i odczuwania naszych emocji i naszego ciała. Często jesteśmy przytłoczeni naszymi emocjami lub czujemy, że coś jest zawsze nierozwiązane, skompresowane lub niewyrażone.

Dla naszego dobrego samopoczucia istotne jest, abyśmy potrafili radzić sobie zarówno z naszymi pozytywnymi, jak i negatywnymi emocjami, zarówno tymi silnymi jak gniew, jak i tymi trudnymi, takimi jak smutek, lęk lub depresja. Kiedy to zawiedzie, możemy powiedzieć, że jesteśmy w stanie rozregulowania.

Stany lękowe, ataki paniki, kompulsywne zachowania, depresja, uzależnienia, zaburzenia odżywiania, trudności ze snem itp. To jedne z najczęstszych objawów rozregulowania.

Na początku życia jest to połączenie z matką, z ciałem matki, które działa jako regulator układu nerwowego i ciała dziecka . Zdolność do samoregulacji jest początkowo uczona poprzez relację z matką. Zdrowe połączenie matka-dziecko jest niezbędne w kształtowaniu rozwoju.

Za każdym razem, gdy matka dotyka lub pieści lub pociesza swoje dziecko, reguluje swój układ nerwowy: zerwanie połączenia między dzieckiem a matką jest traumatyczne i jeśli proces regulacji między matką a dzieckiem jest zakłócany, dziecko nie rozwija się podstawowe umiejętności samoregulacji.

Stabilność tego oryginalnego połączenia ma szczególne znaczenie w kształtowaniu indywidualnych sposobów relacji z ciałem, z samym sobą iz innymi i jest ważnym narzędziem w praktyce klinicznej, wykorzystywanym zwłaszcza w tych dyscyplinach psycho-cielesnych, takich jak Analiza funkcjonalna, która opiera skuteczność ich interwencji na kontakcie z ciałem.

Naruszona zdolność do samoregulacji może negatywnie wpłynąć na rozwój osoby, powodując ciągłą niestabilność i czyniąc życie ciągłą walką.

Uważa się, że rozregulowanie afektów znajduje się w centrum znacznej podatności na stres i traumę i wydaje się być centralnym elementem problemów fizycznych i psychicznych.

Istnieje potrzeba, aby czuć się swobodnie w nas samych iw naszym ciele, czuć się regulowanym, aby czuć się swobodnie w życiu. Potrzebujemy go tak silnie, że gdy jesteśmy w stanie braku regulacji, staramy się za wszelką cenę znaleźć regulację, której potrzebujemy.

Ludzie odczuwają potrzebę palenia, ponieważ mimo że są szkodliwe dla zdrowia, palenie papierosów oferuje formę regulacji poprzez nikotynę.

To samo dotyczy każdego zachowania lub substancji, które wywołują autodestrukcyjne nawyki uzależnienia, takie jak narkotyki, alkohol, seksualność, jedzenie, praca. Dlatego staramy się zastąpić te szkodliwe formy samoregulacji zdrowszymi formami, przywracając ciało i kontakt z powrotem do centrum.