Medytacja tybetańska: technika i korzyści

Medytacja tybetańska pomaga uwolnić się od opresji i ruszyć w kierunku nowej dziewiczej przestrzeni . Dowiedzmy się lepiej.

Historia i pochodzenie medytacji tybetańskiej

W buddyzmie tybetańskim, w przeciwieństwie do tego, w co wierzy się, medytacja nie ma nic wspólnego z ezoterycznymi praktykami o różnym stopniu. W rzeczywistości tybetański termin na określenie medytacji to Gom, co po prostu oznacza zapoznanie się .

Z czym? Ze sobą. Zaznajomienie się ze swoim umysłem oznacza obserwowanie, bez robienia czegokolwiek, ale jedynie przyglądanie się wszelkim działaniom, które nasz umysł podejmuje, nie zakłócając go, nie zapobiegając ani nie tłumiąc go. Jesteśmy widzami naszego umysłu, trochę jak oglądanie filmu w kinie. W efekcie, ograniczając się do obserwowania umysłu, powoli opróżniamy go z naszych myśli i poprzez stałą praktykę medytacji tybetańskiej zaczynamy aktywować większą koncentrację i świadomość siebie.

Dla tradycji buddyjskiej medytacja, mimo że jest podstawą każdej religii, w rzeczywistości wykracza poza dogmat religijny, reprezentując zamiast tego środek do uwolnienia się od opresji i skierowania ku nowej, nieskażonej przestrzeni. Buddyzm tybetański najbardziej obecny w Europie, zwłaszcza we Francji, jest buddyzmem Wadżrajany ( rDo-rje theg-pa ), który można przetłumaczyć jako Drogę błysku lub Drogę diamentu .

Ta forma sprzyja roli Mistrza, jedynego, który może poprowadzić nowicjusza na Via del Vajra, diamentie równoznacznym z niezniszczalnością . Buddyzm Wadżrajany narodził się w Indiach w VI-VII wieku naszej ery i według uczonych składa się z synkretyzmu doktryn hinduistycznych zwanych tantryzmem, bazami szamańskimi, popularnym i buddyzmem Mahajany. Podstawowe teksty, tak zwana Tantra, mogą być datowane mniej więcej w tym czasie.

Czy znasz także 5 tybetańskich obrzędów? Dowiedz się, jak je uruchomić!

Korzyści z medytacji tybetańskiej

Pomijając fakt, że jesteśmy buddystami, praktyka medytacji tybetańskiej pozwala na ważne korzyści w życiu codziennym . Nasze konsumpcyjne, hipersensowne i superkonkurencyjne społeczeństwo często powoduje zaburzenia, takie jak stres, nerwowość, lęk i nerwica.

Każdy z nas jest codziennie poddawany próbie przez różne myśli i problemy, prawdziwe lub nawet wyimaginowane, aby mieć trudności z utrzymaniem minimalnej koncentracji mentalnej, która pozwala zachować spokój, czujność i teraźniejszość.

Medytacja tybetańska jest w tym skuteczną metodą pozwalającą znaleźć spokój i spokój psychiczny, udoskonalając jakość naszego dnia i naszego życia.

Praktyka medytacji tybetańskiej pozwala nie być pod nadmiernym wpływem tych przeszkadzających emocji zewnętrznych, które powodują problemy dla nas samych i dla otaczających nas ludzi, udaje się utrzymać koncentrację i uczynić zachowanie tak etycznym, jak to możliwe, w harmonii z świat.

Opis techniki

Istnieje wiele różnych technik medytacji tybetańskiej, a także liczne aspekty umysłu, dzięki którym stają się znane. Każda technika medytacji tybetańskiej charakteryzuje się specyficznymi, specyficznymi funkcjami i korzyściami, reprezentującymi cegłę struktury stworzonej po to, by doprowadzić nasz umysł do realistycznej wizji wszechświata. W istocie chodzi o bycie całkowicie uczciwym wobec siebie, uświadomienie sobie, kim jesteśmy i dążenie do poprawy siebie i bycia bardziej użytecznymi dla innych.

Techniki medytacji tybetańskiej można podzielić na dwie duże grupy: medytację stabilizującą i medytację analityczną. Medytacja stabilizująca rozwija zdolność koncentracji na konkretnym punkcie, co stanowi warunek wstępny dla osiągnięcia trwałej realizacji w praktyce.

Nazywa się to również medytacją samatha. Medytacja samatha opiera się na świadomości oddechu, poprzez długotrwałą obserwację (przez co najmniej 15-30 minut) faz wdechu i wydechu w jednym z punktów, w których odczucie wchodzenia i krążenia oddechu w ciele jest bardziej wyraźne. Dzięki medytacji samatha można skupić uwagę, odwracając ją od negatywnych emocji, takich jak gniew, niepokój, zawiść i uraza.

Z drugiej strony, medytacja analityczna stymuluje nasze kreatywne i intelektualne myślenie, które ma decydujące znaczenie dla naszego rozwoju: podstawowym krokiem do uzyskania prawdziwej intuicyjnej świadomości jest koncepcyjne zrozumienie rzeczywistości rzeczy .

Nazywa się to również medytacją vipassana. Świadomość siebie i własnego ciała nie może ograniczać się do pory dnia poświęconej praktyce. O każdej porze osoba, która praktykuje tę formę medytacji, musi starać się być świadoma tego, co robi, odczuć, które odczuwa i swojej aktywności umysłowej.

Ta klarowność pojęciowa zamienia się następnie w pewność i, w połączeniu ze stabilizującą medytacją, stanowi drzwi do bezpośredniej i intuicyjnej wiedzy.

Nadaje się do

Medytacja tybetańska jest wskazana dla tych, którzy są zainteresowani przywróceniem spokoju, spokoju i koncentracji w swoich codziennych czynnościach, zwracając się w stronę medytacji i duchowości o starożytnej czystości .

Według kilku badań, praktykowanie medytacji pomogłoby również łatwiej tolerować skutki uboczne radioterapii i chemioterapii, w tym wymioty, zmęczenie, nudności i niestabilność nastroju.

Badania tego typu przeprowadzono u pacjentów z rakiem piersi. Dzięki medytacji pacjenci doświadczają poprawy jakości snu i ważnej reakcji na chorobę, dzięki większej dawce poczucia własnej wartości.

Tam gdzie praktykuje się medytację tybetańską

Medytacji tybetańskiej można się nauczyć, uczęszczając na cykl lekcji. Kursy medytacji tybetańskiej odbywają się w tybetańskich centrach nauki. Istnieją również sposoby uczenia się w formie rekolekcji duchowych, gdzie można medytować z autentycznym lamą tybetańską .

W Internecie można znaleźć filmy na temat medytacji tybetańskiej, w przeciwnym razie można zacząć od książki o medytacji tybetańskiej.

ciekawość

Pięć tybetańskich obrzędów, zwanych również pięcioma Tybetańczykami, to zbiór ćwiczeń, które po raz pierwszy rozpowszechnił Peter Kelder.

Kelder mówi, że dowiedział się o tych pięciu rytuałach przez emerytowanego pułkownika armii brytyjskiej, który twierdził, że odkrył odległy klasztor w regionie Himalajów, którego mnisi byli świadomi tajemnicy fontanny wiecznej młodości . Ta tajemnica polegałaby na codziennej praktyce tylko pięciu ćwiczeń lub rytuałów.