Humanistyka środowiskowa, sprawa środowiska
Humanistyka środowiskowa, zwana także Humanistyką Ekologiczną, tłumaczona jako ekologizm lub humanizm środowiskowy lub humanizm ekologiczny, jest interdyscyplinarnym obszarem badawczym, obecnie także rzeczywistym przedmiotem i tokiem studiów, który jest wyraźny i działa poprzez liczne subdyscypliny opracowane w trakcie minionych dekad, w tym literatura ekologiczna i ekologiczna, filozofia, historia i antropologia.
Ekologia krytyczna lub ekokrytyczna i ekologia polityczna są również częścią tej sfery badań humanistycznych, które pełnią rolę pomostu między naukami społecznymi a naukami przyrodniczymi i faktycznie współpracują w celu usprawnienia publicznej debaty dotyczącej polityki ochrony środowiska i kwestii związanych z ochroną środowiska.
Istnieje wiele grup, które dzisiaj kręcą się wokół tego ruchu lub linii badawczej, staramy się zrozumieć, przez które środki się poruszają i jaki jest ich cel.
Czym jest humanizm środowiskowy
Profesor Luisella Battaglia napisała w „Dla ekologicznego humanizmu”: „W kontekście współczesnej filozofii kwestia ochrony środowiska przyjmuje to samo znaczenie, które„ zagadnienie społeczne ”przyjęło w dziedzinie filozofii nowożytnej w XIX i XX wieku”,
Świadomość obecnego kryzysu ekologicznego utorowała drogę, już od kilku lat, tej nowej dyscyplinie humanistycznej : filozofia i etyka środowiskowa zaczęły się już w latach siedemdziesiątych, pojawiając się dopiero dziesięć lat później. prawdziwa subdyscyplina; ecocritica została oficjalnie zinstytucjonalizowana na początku lat dziewięćdziesiątych, stając się integralną częścią kursów akademickich i innych studiów w ciągu ostatnich kilku dekad.
Kto zajmuje się humanistyką środowiskową
Słynne ośrodki badawcze, które wykorzystują humanizm środowiskowy i powiązane tematy, to Centrum Kultury, Historii i Środowiska na University of Wisconsin-Madison; Rachel Carson Center w Monako; KTH Environmental Humanities Laboratory w Sztokholmie i Eco-Humanities Hub w Szwecji.
W tym samym czasie Australijskie Humanistyki Środowiskowe Uniwersytetu Nowej Południowej Walii rozpoczęły w 2014 r. Publikację czasopisma o otwartym dostępie na ten temat ; jak również Resilience: A Journal of the Humanities, urodzony na University of Nebraska Press.
Sieć jako humanistyka dla środowiska; Australian Environmental Humanities Hub lub Nordic Network for Interdisciplinary Environmental Studies (NIES) oraz najbliższy European Environmental Humanities Alliance, poprzez aktualizacje, spotkania i publikacje, dają coraz więcej przestrzeni i głosu tej wrażliwości i energii dziennikarzy, aktywistów, ekspertów i naukowcy, ale także studenci lub zwykli ludzie, aby coś zrobić i postawić się na pierwszej linii w służbie środowiska i zmianie .
A co jest we Włoszech? W tym sensie Centrum Etyki Środowiskowej (CEA) jest najbardziej reprezentatywnym organem. Niedługo w Alessandrii odbędą się ciekawe spotkania na ten temat: pod tytułem „ W kierunku nowego planetarnego humanizmu - Nauka i filozofia dla środowiska” rozpocznie się prawdziwe seminarium.
Istnieje również grupa badaczy pod nazwą The Environmental Humanities International Research Group.
Podręczniki referencyjne:
> „Nature's Economy” (1977), Donald Worster
> „The Trouble with Wilderness”, (1995) William Cronon
> „Nowa etyka dla środowiska” , Cosimo Quarta
> „Przejście ekologiczne”, Gaël Giraud
> „Literatura i ekologia. Kształty i tematy relacji narracyjnej” (2017), Niccolò Scaffai
Wśród najbardziej znanych myślicieli środowiskowych wspominamy Henry'ego Davida Thoreau, Johna Muira, Aldo Leopolda i Rachel Carson. Nie zapominając o dziennikarzach, pisarzach i ekologach, takich jak Michael Pollan, Bill McKibben i Barbara Kingsolver.
Czytaj także
> Odporność w ekologii
> Czym jest kąpiel w lesie
