Etnomedycyny lub tradycyjne leki to zbiór złożonych i spójnych teorii i praktyk medycznych, wywodzących się z innych tradycji kulturowych. Przykładami takich systemów są tradycyjna medycyna chińska, medycyna ajurwedyjska, tybetańska, andyjska, afrykańska i nasza medycyna: tradycyjna medycyna śródziemnomorska. W uprzemysłowionym i rozwiniętym Zachodzie tradycyjne systemy medyczne zostały niemal bezpowrotnie zniszczone lub rozproszone, a części pochodzące z tej dyspersji przetrwały w niektórych zawodach, takich jak zielarz, terapeuta ziołowy, uzdrowiciele tradycji wiejskiej i najnowszych społeczeństw plemiennych.

Z biegiem czasu każde społeczeństwo rozwinęło wiedzę, sposoby wykorzystania substancji, środki i praktyki, które można wyjaśnić i wyjaśnić, w oparciu o podstawy społeczno-kulturowe i religijne charakteryzujące ich społeczność. Wiedza ta opiera się wyłącznie na przeżywanych doświadczeniach i obserwacjach przekazywanych z pokolenia na pokolenie ustnie i na piśmie, wykorzystywanych do diagnozowania, zapobiegania lub eliminowania nierównowagi fizycznego, psychicznego i społecznego dobrostanu.

Tradycyjna medycyna jest zatem zbiorem technik, systemów diagnostycznych, wizji człowieka, ciała i jego funkcjonowania, które nabywają swoje znaczenie z interakcji, zakorzeniając się w urządzeniach kulturowych określonej społeczności, która odnosi się do tego źródła leczenia i zamiast tego umieszcza ogólny stan pacjenta i jego całkowitą egzystencjalną i środowiskową sytuację w centrum interwencji.

Charakterystyka etnomedycyny

Wspólnymi cechami etnomedycyny, które można znaleźć razem, są nieunikniona różnica między technicznym i kulturowym wymiarem terapii, centralność wymiaru duchowego, znaczenie doświadczenia i obserwacji, przekazywanie wiedzy przez rodzinę i holistyczna wizja zdrowia,

W rzeczywistości zbiór teoretycznej i praktycznej wiedzy na temat tradycyjnych leków jest przekazywany za pośrednictwem innego, równoległego systemu uczenia się, czasami w przeciwieństwie do oficjalnej lub akademickiej medycyny, i którego podstawowe elementy składowe często sięgają bardzo dawnych lub wcześniejszych okresów. XVII-wieczna rewolucja naukowa.

Tradycyjne zabiegi opierają się na wykorzystaniu roślin leczniczych i naturalnych środków obecnych w florze lub środowisku. W tym względzie warto zauważyć, że rośliny rosnące na określonym terytorium zawierają składniki aktywne odpowiednie do leczenia patologii, które mogą pojawić się u mieszkających tam mieszkańców, z którymi współistnieją te same czynniki klimatyczne i środowiskowe.

Wiedza i umiejętności tradycyjnej praktyki terapeutycznej mogą nie być od razu identyfikowalne z logiką „naukową”, która weryfikuje jej słuszność i prawdziwość poprzez eksperymentowanie i racjonalną metodę. W rzeczywistości, chociaż etnomedycyki uciekają się do systemu opartego na przyczynie i skutku, aby zidentyfikować pochodzenie i przyczynę zdarzenia patologicznego, interpretacja choroby często odnosi się do wymiaru duchowego. Oprócz różnorodności mechanizmów etiologicznych, tradycyjna medycyna różni się również od medycyny oficjalnej pod względem skuteczności terapeutycznej, która w przypadku tradycyjnych metod leczenia uwalnia się od ideologii obiektywności i sytuuje się na poziomie, który można określić jako psychosomatyczny, ponieważ choroba fizyczna jest interpretowana jako widoczna manifestacja braku równowagi między umysłem a ciałem.

Holistyczne spojrzenie na etnomedycyny

Człowiek jest nierozerwalnie związany ze swoim umysłem i otoczeniem . Zgodnie z tą zasadą etnomedycyny są pomyślane koncepcyjnie i operacyjnie w celu zapobiegania i leczenia chorób, w celu diagnozowania i eliminowania wszelkich zaburzeń psychofizycznych i społecznych jednostki. Choroba jest w rzeczywistości pojmowana jako rezultat zerwania stanu równowagi, wewnętrznego dla jednostki lub między nią a środowiskiem, w którym żyje, którego ostateczną konsekwencją jest fizyczna patologia; w konsekwencji podejście do zdarzenia patologicznego jest artykułowane, złożone, ponieważ bierze pod uwagę dynamikę interakcji między różnymi częściami osoby i otaczającym ją kontekstem.

Holistyczne podejście tradycyjnej medycyny kontrastuje z bezinteresowną medycyną oficjalną w społeczno-kulturowym wymiarze chorego podmiotu i niezdolną do łapania człowieka w stosunku do środowiska zewnętrznego, ponieważ zawsze interpretuje chorobę jako konsekwencję naturalnych dysfunkcyjnych przyczyn typ biochemiczny i traktuje poszczególne narządy osobno, tak jakby były jedynymi odpowiedzialnymi za chorobę danej osoby.

Związek między terapeutą a pacjentem w etnomedycynie

Powszechnym elementem wśród różnych etnomedycyn lub tradycyjnych leków jest dzielenie się sposobem postrzegania i przedstawiania świata między terapeutą a pacjentem: to właśnie ten związek spójnego powiązania i zrozumienia między dwoma podmiotami, nawiązując do tego samego wyobrażenia oraz wspólna społeczno-kulturowa wizja choroby i środowiska, aby nabrać fundamentalnego znaczenia w leczeniu i skuteczności tradycyjnej opieki.

Aktualna sytuacja etnomedycyny

Od lat 70. XX wieku międzynarodowa polityka zdrowotna zainteresowała się etnomedycyną, stopniowo uznając jej znaczenie jako źródła terapeutycznego i akceptując ważną rolę tradycyjnych terapeutów w zaspokajaniu potrzeb zdrowotnych.

Ideą takich interwencji była integracja tradycyjnej medycyny z krajowym systemem opieki zdrowotnej, choć nie bez niejasności, ale od roli, którą należy jej przypisać. Logika integracji zakłada bowiem połączenie dwóch systemów opieki, z korzyścią dla konwencjonalnego systemu, który jest w stanie wywierać większą presję na ich relację siły, w konsekwencji asymilację lub tradycyjne zasoby terapeutyczne.