Ustawodawstwo naturopata w Europie

Od dłuższego czasu najwyższy autorytet na światowym poziomie zdrowia (WHO) uznaje CAM (leki komplementarne i alternatywne) za działania, które dążą do osiągnięcia celów terapeutycznych zdrowia poprzez alternatywne i nieinwazyjne metody uzupełniające oraz wsparcie dla medycyny urzędowej, wśród których jest również naturopatia (OMS Benchmarks dla szkolenia w Naturopathy 2010). WHO, która uznając istnienie „skumulowanych skutków wszystkiego podprogowego” (tj. Suma wielu skutków zmiany nieokreślonej konkretnie z klinicznego punktu widzenia), w rzeczywistości uznała istnienie zaburzeń ( brak równowagi) niekoniecznie z powodu specyficznej patologii, z którą naturalne metody mogą sobie poradzić.

Jeśli chodzi o obszar kompetencji naturopaty, ponownie zgodnie z WHO (Deklaracja Alma Alta z 1978 r. I dalsze publikacje: zob. Na przykład dokumentacja medycyny tradycyjnej WHO. Red. Como, 1984), działają one w tryb autonomiczny lub zespołowy, w celu oceny stanu energetycznego podmiotu, w oparciu o kanony, które uwzględniają aspekt konstytucyjny, pojęcie „siły życiowej”, jej przepływ w organizmie, odżywianie, nawyki i styl życia itp.

Prowadzi również własną działalność poprzez doradztwo, dostarczając sugestii dotyczących stosowania żywności, produktów naturalnych i bezpłatnych suplementów do sprzedaży, również przy użyciu nieinwazyjnych metod stymulacji odruchowej, za pomocą określonych urządzeń i zawsze zgodnie z kodeksem etycznym (sporządzone na przykład przez twoje własne stowarzyszenie zawodowe).

Integracja medycyny alopatycznej i komplementarnej była przewidziana zarówno w 1978 r. (Alma Ata - WHO), jak i ostatnio zawsze w ten sam sposób w „Wytycznych konsumenta CAM” z 2004 r. Nawet w przeszłości ta sama europejska rezolucja, o której mowa „harmonizacja uzupełniających i konwencjonalnych systemów opieki, w tym zarówno lekarzy, jak i odpowiednio przygotowanych lekarzy niemedycznych.

Status prawny lekarzy medycyny naturalnej w Europie:

Anglia

W Wielkiej Brytanii nie ma przepisów regulujących korzystanie z naturopatii, więc większość naturopatów działa na podstawie „prawa zwyczajowego”, które umożliwia wszystkim wykonywanie wszystkich czynności nieobjętych kodeksem. Jednak społeczeństwo jest chronione, ponieważ ustanowiono stowarzyszenia zawodowe, które ustanowiły zasady praktykowania naturopatii i kodeksu etycznego, a dzięki ich szkołom przyczyniają się w dużym stopniu do tworzenia i utrzymywania wysokiego poziomu przygotowania. Dwa najbardziej autorytatywne organizacje zawodowe w Wielkiej Brytanii, założone ponad 60 lat temu, Brytyjskie Stowarzyszenie Naturopatyczne i Osteopatyczne (BNOA) oraz Stowarzyszenie Zarejestrowanych Naturopatów (ISRN), wywodzą się ze stowarzyszenia Nature Cure Association. Członkowie BNOA są absolwentami British College of Naturopathy and Osteopathy, mogą używać inicjałów ND (naturopathic diploma) i DO (dyplom osteopatii). Mogą również dodać MBNOA (członek BNOA). Członkowie ISRN nie mogą korzystać z innych kwalifikacji, z wyjątkiem kwalifikacji związanych z dyplomem uzyskanym na uniwersytecie. Mogą jednak nazywać się „akredytowanymi naturopatami”, a ich nazwisko „ukończyło edynburską szkołę naturalnych terapii”. Członkowie BNOA nie mogą rozpowszechniać innych reklam, z wyjątkiem standardowego powiadomienia, które reklamuje stowarzyszenie, gdy jego studio zmienia adres. ISRN umożliwia swoim członkom reklamowanie reklam w formie zwykłej „karty zawodowej” w oficjalnych czasopismach medycznych, ale żadne z tych dwóch stowarzyszeń nie pozwala jej członkom na określenie metod i technik przyjętych w tych ogłoszeniach lub na ich własnym papierze firmowym, Kodeks zawodowy dotyczący praktycznego wykonywania naturopatii jest zgodny z kodeksem lekarzy zarówno pod względem tajemnicy zawodowej, jak i zachowania wobec kolegów, traktowania małoletnich i innych względów etycznych. Biorąc pod uwagę czas, który należy poświęcić każdemu indywidualnemu klientowi, naturopaci wykonują prawie wszystko prywatnie, a ich opłaty mogą się różnić w zależności od obszaru i ogólnie z obszaru, w którym znajduje się biuro, chociaż zazwyczaj odpowiada to stawkom przedstawionym przez stowarzyszenia. Obecnie najważniejsze prywatne firmy ubezpieczeniowe nie zwracają kosztów poniesionych na naturalne terapie. BNOA protestował i prowadzi działania w celu uzyskania zwrotu kosztów ubezpieczenia. Naturopaci mogą podpisywać zaświadczenia o chorobie lub niepełnosprawności za dochodową pracę, którą Ministerstwo Zdrowia uznaje w taki sam sposób, jak wydawane przez lekarzy.

Holland

W 1993 r., Na mocy Ustawy o Indywidualnej Opiece Zdrowotnej, osoby niealopatyczne były uprawnione do wykonywania zawodu w Holandii. Nowa ustawa obowiązuje od 12/1997 r. I zrównuje status prawny praktykujących MnC z sytuacją ratowników medycznych: mogą oni uprawiać medycynę z wyjątkiem określonych czynności medycznych zarezerwowanych dla lekarzy alopatycznych, chyba że takie działania są praktykowane na podstawie nadzór lekarza alopatycznego. Naruszenia tego ograniczonego monopolu są karalne. Czynności zarezerwowane dla lekarzy alopatycznych to: zabiegi chirurgiczne, zabiegi położnicze, cewniki i endoskopie, nakłucia i zastrzyki, znieczulenie ogólne, zabiegi z użyciem substancji radioaktywnych i promieniowania jonizującego, kardiowersja, defibrylacja, terapie elektrowstrząsowe, litotrypsja i sztuczne zapłodnienie. Nawet bez szkolenia medycznego lub paramedycznego, ludzie mogą zapisać się do jednej z trzech akademii naturopatycznych, które oferują kursy w pełnym wymiarze godzin od trzech do czterech lat. W Holandii aktywne stowarzyszenie naturopatów, postrzegane ze współczuciem przez rząd, ustanowiło Komisję Medycyny Alternatywnej, której zadaniem jest zbadanie jej prawnego uznania.

Belgia

Praktyka medycyny była zarezerwowana dla lekarzy alopatycznych na mocy ustawy z 1967 r. Po rezolucji Komisji Europejskiej przyjęto nową ustawę (29/4/1999, działającą od listopada 1999 r.) [Loi relative aux pratiques non conventionelles dans les domaines de l „sztuka medyczna, sztuka farmaceutyczna, de la kinesitherapie, de l 'art infermier et des professions paramedicales + królewski dekret wdrażający 4/7/2001 w odniesieniu do uznania organizacji zawodowych tych, którzy stosują niekonwencjonalną praktykę lub są uznani za takich w dziedzina medycyny]. Zgodnie z art. 8 praktyka zarejestrowanego MnC jest dozwolona po wydaniu licencji przez ministerstwa spraw społecznych, zdrowia publicznego i środowiska. Zgodnie z art. 9 operatorzy MnC muszą posiadać dokumentację medyczną każdego pacjenta. Operatorzy, którzy nie są również lekarzami alopatycznymi, muszą uzyskać diagnozę sformułowaną przez lekarza alopatycznego przed rozpoczęciem leczenia. Jeśli pacjent zdecyduje się nie konsultować z lekarzem alopatycznym przed skontaktowaniem się z operatorem MnC, musi to zgłosić na piśmie. Pracownicy MnC muszą zadbać o to, aby nie pozbawiać pacjentów leczenia alopatycznego, a zatem lekarze niemedyczni muszą informować lekarza o stanie zdrowia pacjenta. Za zgodą pacjenta operatorzy MnC mogą również konsultować się z innymi operatorami niemedycznymi. Naruszenia tej ustawy - w szczególności praktyki MnC bez licencji lub leczenia pacjentów bez uzyskania diagnozy od lekarza alopatycznego lub bez pisemnej woli pacjenta w celu uniknięcia takiej diagnozy - pociągają za sobą ryzyko grzywny (art. 11) lub zawieszenie lub cofnięcie licencji (art. Akupunktura może być również praktykowana przez fizjoterapeutów, pielęgniarki i położne po 750-godzinnym szkoleniu (250 oparta na teorii MTC, 250 na patologii MTC, 250 na praktyce klinicznej) zakończona tezą. [Są uważane za niekonwencjonalne praktyki medyczne: homeopatię, chiropraktykę, osteopatię i akupunkturę oraz inne praktyki, które zostały oficjalnie uznane przez króla poprzez ustanowienie specjalnego „pokoju”. Organizacje zawodowe praktyków takich terapii w celu uzyskania i utrzymania odpowiedniego uznania muszą spełniać warunki określone w dekrecie z 4.7.2001: 1) zostać uznanym za zawodowy związek zawodowy podlega prawu z 31.3.1898 r. o związkach zawodowych. 2) Zwracając się do tych, którzy prowadzą tę działalność w co najmniej dwóch z trzech regionów, w których państwo belgijskie jest podzielone. 3) Mieć wewnętrzną regulację, która reguluje prawa i obowiązki członków. 4) Ustal zasady dotyczące rekompensaty finansowej związanej z praktyką. 5) Ustanowienie zasad dotyczących rejestracji nowych członków, w szczególności w odniesieniu do szkolenia podstawowego i specjalnego, odbytych staży praktycznych, posiadanych dyplomów lub certyfikatów, instytutu, który je wydał, uczenia się przez całe życie i oceny jakości, 6) Obowiązek cywilny i zawodowy wszystkich jego członków pokryty przez firmę ubezpieczeniową uprawnioną i uznaną w Belgii. 7) Zobowiązać się do udziału w badaniach naukowych. Upublicznij stosowane terapie medyczne, postęp naukowy i wyniki osiągnięte w opiece nad pacjentem. 9) Zobowiązać się do wysyłania do Ministerstwa Zdrowia corocznie listy członków organizacji z odpowiednimi dyplomami, certyfikatami i adresami, w których wykonują zawód. Uznanie organizacji zawodowej jest ważne przez sześć lat i może zostać przedłużone.

Norwegia

Norwegia zawsze miała niezwykłe otwarcie na zdrowe praktyki i dyscypliny, od 1619 r. W 2003 r. Przyjęto ustawę o dyscyplinach uzupełniających, która sankcjonuje uznawanie operatorów niemedycznych podobnych do anglosaskiego modelu asocjacyjnego. W Norwegii niemedyczni lekarze medycyny naturalnej określani są również jako Heilpraktiker. Ustawą jest numer 64 z 27 czerwca 2003 r. Dotyczący alternatywnego leczenia chorób. Celem ustawy jest zagwarantowanie bezpieczeństwa obywatela i pacjenta poprzez regulację praktyki medycyny alternatywnej i komplementarnej (CAM). Prawo nie określa, które są różne rodzaje CAM, ale przewiduje możliwość utworzenia specjalnych rejestrów zawodowych, z rejestracją uczestników na zasadzie dobrowolności, w Ministerstwie Zdrowia. Jednakże tylko zarejestrowani lekarze będą mieli prawo odwoływać się, w swoich tytułach zawodowych, do własnej specjalizacji określonego zezwolenia. W każdym razie prawo norweskie ustanawia ogólny limit, który polega na zastrzeganiu leczenia i leczenia poważnych chorób dla zdrowia pacjenta lub niebezpiecznych dla zdrowia publicznego tylko dla personelu należącego do publicznego systemu opieki zdrowotnej. Dla innych praktykujących (CAM) w takich okolicznościach dopuszcza się interwencję tylko w celu złagodzenia objawów choroby lub skutków ubocznych innych otrzymanych metod leczenia, których jedynym celem jest wzmocnienie układu odpornościowego pacjenta i jego zdolności do samoleczenia.

Dania

Lekarze alopatyczni nie mają ograniczeń co do technik medycznych, z których mogą korzystać. Tytuł „lekarza” jest zarezerwowany dla lekarzy alopatycznych. Ustawa z 1970 r. (Practice of Medicine Act) zezwala operatorom niemedycznym na praktykowanie medycyny bez licencji i niezależnie od szkolenia, ale nie są oni oficjalnie uznawani za pracowników służby zdrowia, ich kwalifikacje nie są chronione i nie są włączone do krajowego systemu opieki zdrowotnej, Osoby niebędące lekarzami nie mogą wykonywać określonych czynności zarezerwowanych dla lekarzy alopatycznych (artykuły 23-26 paragrafu 426 praktyki medycznej z 1976 roku), chyba że są wykonywane pod bezpośrednim nadzorem lekarza alopatycznego. Dokumenty zarezerwowane dla lekarzy to: leczenie chorób wenerycznych, gruźlicy i innych chorób zakaźnych; chirurgia, podawanie ogólnych lub miejscowych środków znieczulających, pomoc położnicza, przepisywanie leków wymagających recepty, prześwietlenia lub radioterapii lub terapie maszynami elektrycznymi. Pod nadzorem (personel pomocniczy) MnC są praktycznie możliwe bez ograniczeń. Niedawno Dania podpisuje nową ustawę z dnia 19 maja 2004 r. O systemie rejestracji administracyjnej dla osób stosujących CAM. Ustanowienie duńskiego prawa jest podobne do norweskiego w 2003 r., Ponieważ zasadniczo proponuje ochronę zdrowia tych, którzy chcą korzystać z CAM, ustanawiając procedury rejestracji organizacji zainteresowanych Ministerstwem Zdrowia. Rejestracja jest w rzeczywistości dobrowolna, ale umożliwia profesjonalistom stowarzyszenia korzystanie z tytułu „zarejestrowanego alternatywnego administratora”. Prawo duńskie wymaga również posiadania szeregu szczególnych wymagań dla organizacji, które chcą się zarejestrować, takich jak: 1) stanowiące „znaczną liczbę członków”; 2) posiadać przepisy ustawowe zapewniające demokratyczne funkcjonowanie wewnętrzne; 3) przyjęły kodeks samoregulacji, który ustanawia „dobre praktyki kliniczne”.

Niemcy

W Niemczech zawód ten jest bardzo silny, Heilpraktikers są oficjalnie uznawani od 1939 r. (Ustawa o praktyce zawodowej sztuki medycznej bez mianowania - ustawa o „Heilpraktiker” - z 17 lutego 1939 r. (RGBl (Dz.U. Rzeszy) I, strona 251 ) i ma status prawny jak lekarze Deutsche Heilpraktikerschaft jest najważniejszym stowarzyszeniem zawodowym i ma tysiące członków. W Niemczech wolność opieki została wprowadzona konstytucyjnie między 1869 a 1873 r. (inicjatywa lekarzy akademickich że chcieli wyeliminować ingerencje państwa w ich handel. ”Później powstały stowarzyszenia zjednoczone w 1928 r. w integralną organizację, Grossverband Deutscher Heilpraktiker. Po drugiej wojnie światowej, w 1945 r. stowarzyszenia Heilpraktiker zorganizowały się na poziomie związki zawodowe, jako stowarzyszenia freelancerów i ustąpiły miejsca szkołom, strukturom i prywatnym infrastrukturom zawodowym część z nich praktykuje naturopatię i medycynę uzupełniającą. W dzisiejszych Niemczech nie ma monopolu prawnego na praktykę medyczną. Zatem niealopatyczni (naturopaci - heilpraktiker) licencjonowani operatorzy mogą praktykować medycynę i wszyscy lekarze mogą stosować MnC. Istnieją jednak ograniczenia dotyczące określonych czynności medycznych. Tylko lekarze alopatyczni i dentyści są uprawnieni do opieki stomatologicznej. Tylko lekarze alopatyczni mogą leczyć choroby weneryczne, choroby epidemiczne i zakaźne, podawać konkretne środki, podawać lub przepisywać środki znieczulające i narkotyki, ćwiczyć położnictwo i ginekologię, wykonywać zdjęcia rentgenowskie i autopsje oraz wydawać świadectwa zgonu. Naruszenia mogą obejmować sankcje karne. Licencjonowani Heilpraktikers (naturopaths) mogą praktykować medycynę z wyjątkiem wymienionych wyżej aktów. Aby uzyskać licencję, musisz mieć co najmniej 25 lat, być obywatelami niemieckimi lub europejskimi, ukończyć obowiązkową edukację, mieć dobrą reputację, aby zagwarantować normalną praktykę zawodową, posiadać zaświadczenie lekarskie stwierdzające, że nie ma oznak niepełnosprawności fizycznej lub uzależnienie psychiczne lub uzależnienie od narkotyków oraz zdanie egzaminu przed komisją zdrowia, która dowodzi, że kandydat posiada wystarczające kwalifikacje i umiejętności wystarczające do wykonywania zawodu Heilpraktiker oraz że zabiegi oferowane przez kandydata nie szkodzą zdrowiu publicznemu. Egzamin weryfikuje podstawową wiedzę z zakresu anatomii, fizjologii, higieny i patologii. Sterylizacja, dezynfekcja, diagnoza [!] I regulacje zdrowotne, w szczególności prawo dotyczące epidemii. Opieka świadczona przez Heilpraktiker podlega zwrotowi w taki sam sposób, jak opieka świadczona przez lekarzy, dentystów, jak pokazano w paragrafie 3 „Rozporządzenia wykonawczego do paragrafu 33 ustawy o zabezpieczeniu społecznym pracowników publicznych” (Verordnung zur Diirchfuhrung des Beamtenversorgungsets).

Węgry

Chociaż lekarze alopatyczni są tymi, którzy zwykle płacą najwięcej, lekarze i niealopatyczni lekarze mogą zapewnić określone zabiegi MnC. W lutym 1997 r. Uchwalono dwie ustawy o charakterze globalnym dotyczące MnC: dekret rządowy 40/1997 (IV 5) Korm. R. o medycynie naturalnej i Dekrecie Ministerstwa Opieki Społecznej 11/97 (V 28) na temat niektórych aspektów praktyki medycyny naturalnej. Te dwa dekrety jednoznacznie i oficjalnie integrują lekarzy alopatycznych i niealopatycznych lekarzy praktykujących MnC w krajowym systemie opieki zdrowotnej. Dekrety obowiązują od 1/7/1997. Dekret stygmatyzuje dokładne wytyczne dotyczące postępu szkolenia MnC, a także jego praktyki. Każda z dyscyplin MnC ma specyficzne szkolenie i egzamin państwowy. Niealopatyczni operatorzy mogą legalnie praktykować MnC po zdaniu egzaminu. Artykuły 1–7 dekretu regulują warunki wykonywania MnC. Załączniki 1-4 określają specyficzne wymagania dla każdej formy MnC. Artykuł 1 definiuje trzy kategorie osób uprawnionych do wykonywania zawodu: lekarze alopatyczni, operatorzy o wysokich nieakademickich kwalifikacjach medycznych i inni niealopatyczni lekarze. Lekarze naturalni to uprawnieni lekarze, którzy zdali wymagane egzaminy i mogą korzystać z MnC. Artykuł 1 zawiera również ograniczenia dotyczące stosowania MnC: Tylko lekarze alopatyczni mogą praktykować homeopatię, medycynę chińską i tybetańską (w tym akupunkturę) [!] Opieka stomatologiczna, terapie dotleniające, terapia neuronowa, antropozofia i rezonans biomagnetyczny. Zarówno lekarze alopatyczni, jak i lekarze o wysokich kwalifikacjach pozaakademickich mogą ćwiczyć terapie manualne. Praktycy, którzy nie mają wysokich kwalifikacji w dziedzinie zdrowia, mogą ćwiczyć akupunkturę, masaż terapeutyczny, porady dotyczące stylu życia, refleksoterapię, bioenergetykę, fitoterapię i aurikuloterapię [!]. Artykuł 2 wyjaśnia okoliczności, w których „lekarze naturalni” mogą praktykować. Ustępy 1 i 2 stanowią, że lekarze alopatyczni są odpowiedzialni za diagnozę, planowanie terapeutyczne i monitorowanie. Inni praktykujący, którzy się kwalifikują, mogą uczestniczyć w opiece osobistej lub na wniosek pacjenta lub lekarza prowadzącego. Lekarze naturalni, którzy nie są lekarzami alopatycznymi, mogą ćwiczyć pod nadzorem lekarza alopatycznego lub, bardziej niezależnie, po postawieniu diagnozy przez lekarza alopatycznego. Konsultowany lekarz alopatyczny nie może sprzeciwić się wybraniu przez pacjenta porady lekarskiej Załącznik 1 zawiera pełną listę dozwolonych terapii niekonwencjonalnych i osób upoważnionych do ich wykonywania. Załącznik 2 potępia informacje, które lekarze naturalni muszą odnotować, takie jak historia pacjenta i opis leczenia. Załącznik 4 zawiera teoretyczne i praktyczne wymagania dotyczące egzaminów akupunktury, technik masażu, porad dotyczących stylu życia, refleksologii, fitoterapii, bioenergii i aurikuloterapii. W przypadku każdej terapii załącznik zawiera definicję techniki, wymagania teoretyczne i praktyczne, zasady etyczne i konkretne tematy egzaminacyjne.

Francja

Ludzie, lekarze alopatyczni, którzy rutynowo lub stale diagnozują lub leczą prawdziwe lub domniemane choroby, lub którzy podejmują procedury uważane za czynności medyczne, praktykują medycynę nielegalnie. Pomimo oskarżenia, niealopatyczni praktykujący i naturopaci kontynuują praktykę, a liczba alopatycznych lekarzy, którzy używają MnC stale wzrasta. Lekarze alopatyczni sami zapewniają niekonwencjonalne leczenie lub pomagają osobom, które praktykują - nielegalnie - MnC. W obu przypadkach grozi im ściganie kar cywilnych i karnych. W ostatnim czasie wydaje się, że sądy stają się coraz bardziej tolerancyjne wobec praktyki MnC. Uniwersytet w Bobigny założył Wydział Medycyny Naturalnej w 1982 roku. Od tego czasu dostarczył dyplomy z akupunktury, homeopatii, fitoterapii, osteopatii, aurikuloterapii, naturopatii, oligoterapii i mezoterapii. Dozwolone jest nauczanie niemedycznych praktyk MnC.

Hiszpania

W Hiszpanii praktykowanie medycyny jest wyłącznie dla lekarzy alopatycznych . Absolwenci paramedyczni mogą wykonywać czynności medyczne pod nadzorem lekarza alopatycznego. Trzy kategorie lekarzy alopatycznych to: technicy dentystyczni, psychologowie i absolwenci nauk pielęgniarskich, w tym także fizjoterapeuci. Niektórzy ratownicy medyczni nielegalnie praktykują MnC. Władze państwowe są stosunkowo tolerancyjne dla lekarzy, którzy prywatnie wykonują MnC i niealopatycznych praktykujących, którzy używają MnC. W dniu 23 stycznia 1984 roku, w odpowiedzi na sprawę dotyczącą akupunktury i refleksologii, hiszpański Sąd Najwyższy oświadczył, że nie ma potrzeby posiadania dyplomu z medycyny w celu wykonywania zawodu lekarza. Jednak tylko akredytowani specjaliści medyczni mogą postawić diagnozę, analizę kliniczną lub medyczną lub podjąć decyzję o zastosowaniu określonej terapii. W dniu 19.06.1989 r. Wyrok Sądu Najwyższego uznał praktykującego akupunkturę-moksy, a nie lekarza, za winnego nadużycia zawodu lekarza, twierdząc, że: lekarz miał kilka zagranicznych kwalifikacji i był członkiem Latynoamerykańskiego Towarzystwa Badawczego Akupunktury i Moxibustionu a ponieważ MnC nie jest nauczany w hiszpańskich szkołach medycznych i nie ma certyfikatu, który zezwala lub legalizuje niekonwencjonalną praktykę medyczną, nie istnieje on legalnie. W związku z tym nie odpowiada żadnemu zawodowi określonemu przez prawo, a zatem nie może charakteryzować się nadużyciem zawodu. W styczniu 1993 r. Sąd Najwyższy wydał niemedycznego akupunkturzystę. Motywacja była taka sama: MnC nie figuruje na liście specjalności medycznych i dlatego praktyka MnC nie wiąże się z intruzją w dziedzinie medycyny, podobnie jak hiszpańskie stowarzyszenie fizjoterapeutów zgłosiło niektórych kręgarzów do nadużywania zawodu lekarza ( wtargnięcie w dziedzinę medycyny), ale w marcu 1997 r. Sąd Najwyższy orzekł, że kręgarze i inni operatorzy korzystający z MnC nie popełniają nadużyć (nie popełniają włamań). Naturopaci są obecnie silną i zwartą kategorią, uznaną przez Ministerstwo Pracy, a ostatnio przedmiotem debaty w ramach legislacyjnych dotyczących przyszłych regulacji. Katalonia jest obecnie najbardziej zaawansowanym regionem jako pozytywna propozycja, podczas gdy FENACO i COFENAT (stowarzyszenie naturopatów), UPTA (związek zawodowy) i centrum uniwersyteckie Escorial Maria Cristina (www.rcumariacristinacom) podpisały porozumienie o podniesieniu szkolenie naturopatów poprzez ustanowienie kursów uniwersyteckich (czteroletnie 240 punktów ECTS) o charakterze prywatnym w oczekiwaniu na prawo dla tej postaci zawodowej.

Portugalia

Portugalia zatwierdziła ostatnią ustawę (dekret z mocą ustawy 13/93 z dnia 15 stycznia 2003 r.) O podstawowej klasyfikacji leków uzupełniających. Prawo portugalskie, jak już stało się w ustawodawstwie holenderskim, głosi, że wolność wyboru terapeutycznego obywatela jest niezaprzeczalnym prawem, a od tej zasady wynika konieczność zarówno uznawania leków uzupełniających, jak i ich regulacji, aby zapewnić kompetencje i odpowiedzialność za profesjonalne usługi oferowane przez operatorów. Prawo odnosi się do określania komplementarnych leków przez WHO i definiuje je jako „praktyki i dyscypliny, które zaczynają się od podstaw filozoficznych odmiennych od medycyny konwencjonalnej poprzez zastosowanie specyficznych procesów„ diagnozy ”i„ opieki ”. W tekście znajduje się jednak „zamknięta” lista sześciu niekonwencjonalnych dyscyplin uznanych (w przeciwieństwie do prawa belgijskiego, które pozostawia możliwość uznania innych dyscyplin poza wymienionymi), a którymi są: akupunktura, chiropraktyka, naturopatia, fitoterapia, homeopatia, osteopatia. Wskazanie standardów szkolenia i certyfikacji specjalistów leży w nowo utworzonej międzyresortowej komisji doradczej złożonej z przedstawicieli ministerstw zdrowia i edukacji uniwersyteckiej i naukowej oraz przedstawicieli dyscyplin niekonwencjonalnych. Wykonywanie leków uzupełniających jest przyznawane wyłącznie osobom, które posiadają ustalone wymagania (medyczne i niemedyczne) dla każdej uzupełniającej praktyki. Dzisiaj ci, którzy chcą praktykować naturopatię w Portugalii, będą musieli uczęszczać do uznanej szkoły (w tym do szkoły prywatnej) przez cztery lata w pełnym wymiarze godzin i uczyć się podstawowych przedmiotów przyrodniczych oprócz przedmiotów wybranego adresu (naturopata, homeopata, osteopata itp.),

Federacja Rosyjska

Sekcja 34 podstawowych zasad prawodawstwa zdrowotnego Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich wymaga, aby lekarze stosowali wyłącznie leki, metody diagnostyczne, profilaktyczne i terapeutyczne, które są dozwolone przez ministerstwo zdrowia. Ani homeopatia, ani leki homeopatyczne nie są dozwolone. Natomiast prawo do uprawiania sztuki uzdrawiania w medycynie ludowej jest chronione przez sekcję 57 ustawodawstwa Federacji Rosyjskiej. Zobaczymy, jak ta norma zostanie zinterpretowana, ale ogólnie jej otwarty język sugeruje, że jest prawdopodobne, że praktycy MnC mają duże możliwości ćwiczeń.

Szwajcaria

Naturopaci, terapeuci uzupełniający, są rozpoznawani w różnych kantonach :

- Kanton Appenzell Ausserrhoden

- Canton of Bern (prawo zdrowotne, które weszło w życie 1 stycznia 2002 r.)

- Kanton Ticino (po długich negocjacjach stowarzyszeń NVS i ATNT, kantonalne prawo Ticino dla terapeuty komplementarnego i uzdrowiciela weszło w życie 1 marca 2004 r. Cały tekst ustawy został opublikowany w NVS-Mitteilungen 2/2004 i może również konsultowane bezpośrednio przez Internet: //www.ti.ch/CAN/temi/rl/)

- Kanton Genewski (w kantonie Genewie istnieje już wymóg rejestracji dla osób praktykujących w dziedzinie medycyny naturalnej, w tym naturopatów).

W Szwajcarii osoby leczone naturopatią nazywane są naturopatami, lekarzami naturalnymi, kuratorami, uzdrowicielami, popularnymi terapeutami, kuratorami nieprofesjonalnymi, w zależności od lokalizacji. W Appenzell Ausserrhoden, Heilpraktiker, w kantonie Bazylea-Naturarzt, jest oficjalnie nazywany w kantonach Gryzonii, Thurgau, Schaffhausen i St. Gallen Naturheilpraktiker. W wielu kantonach naturopata ma oficjalne upoważnienie wymagane przez prawo do profesjonalnego wykonywania terapii, ale nie kwalifikuje się jako lekarz. Naturopata podlega specjalnym wymogom prawnym. W przeciwieństwie do treningu konwencjonalnego lekarza, szkolenie jako naturopata jest regulowane tylko w niektórych kantonach, które udzielają zezwolenia na praktykę, chociaż w tych kantonach należy uzyskać badanie kantonalne w celu uzyskania zezwolenia. Ostatnio MA-MA, różne stowarzyszenia i UFFT (Federalny Urząd ds. Edukacji Zawodowej i Technologii) realizują projekt federalnych regulacji i szkolenia naturopatów, w tym uzupełniających terapeutów, którzy praktykują pojedynczą dyscyplinę. Przyszły naturopath będzie musiał spełnić czteroletnie zobowiązanie szkoleniowe

w pełnym wymiarze godzin 1800 godzin czołowych, z czego 600 podstawowych leków. Federalny wyższy egzamin dla już przeszkolonych naturopatów zaplanowano na 2015 rok.

Malta

Niealopatyczni lekarze nie mają prawnego uznania na Malcie i obecnie nie ma ważnego systemu rejestracji dla tych operatorów. Zgodnie z rozdz. 31 prawa maltańskiego niepraktykujący nie są uprawnieni do wykonywania poufnych procedur dla alopatycznych pracowników służby zdrowia, takich jak fizjoterapeuci, lekarze i farmaceuci. Nie są one jednak zakazane przez praktykę medyczną, a formy MnC, które mogą być licencjonowane przez Ministerstwo Zdrowia, to akupunktura, moksybustion i tradycyjna medycyna chińska. Warunki licencji określa Ministerstwo Zdrowia. Akupunktura nie jest zawodem zarejestrowanym na Malcie. Licencje na praktykę akupunktury wydawane są po udowodnieniu odpowiedniego przygotowania i doświadczenia. Licencja musi być corocznie odnawiana na pisemny wniosek. Akupunkturzyści zatrudnieni w śródziemnomorskim centrum medycyny chińskiej są zwykle zarówno lekarzami alopatycznymi, jak i akupunkturami [niealopatycznymi].

Finlandia

Tylko lekarze alopatyczni, a także dekretem 564/1994, zarejestrowani kręgarze, pranoterapeuci i osteopaci są uznawani za pracowników służby zdrowia i mogą praktykować medycynę, a zwłaszcza diagnozować i żądać opłat. Jednak zgodnie z ustawą 559, inni pracownicy służby zdrowia mogą leczyć pacjentów, jeśli nie robią tego w ramach usług publicznych i jeśli nie twierdzą, że są profesjonalnymi pracownikami służby zdrowia. Jedynie włączone kategorie podlegają nadzorowi w praktyce MnC, inni operatorzy nie są nadzorowani lub ich licencje są regulowane.

Liechtenstein

Zgodnie z art. 24 ust. A, Lit.1 ustawy o zdrowiu z 18 grudnia 1985 r. , Operatorzy MnC i naturopaci mogą zapewnić leczenie, pod warunkiem, że powstrzymają się od wykonywania czynności zarezerwowanych dla lekarzy alopatycznych. Chociaż nie było żadnych wyroków w tej kwestii, żadna z dokumentacji medycznej wymienionej w art. 24 paragraf A Lit. I jest zarezerwowany dla lekarzy alopatycznych (w szczególności tych związanych z medycyną naturalną). W związku z tym lekarze medycyny naturalnej praktykujący legalnie po prostu potrzebują licencji handlowej, nawet jeśli nie mogą działać w ramach państwowego systemu opieki zdrowotnej. Nowy dział medyczny odpowiada za licencjonowanie i sprawdzanie warunków praktyki.

BEYOND EUROPE

USA

Przepisy dotyczące tego zawodu różnią się w zależności od stanu. In Arizona, nello stato di Washington, nel Nevada, nell'Oregon, e recentemente nello stato della California, esistono appositi organismi governativi, che prima di concedere la licenza di esercizio della professione, sottopongono ad esami i diplomati (abilitazione - holistic-certified practitioner) che hanno frequentato un corso quadriennale.

Sud Africa

Anche in Sudafrica il controllo avviene mediante un esame di stato. Attualmente il South African Associated Health Services Board riconosce e controlla circa 600 naturopati. In Nuova Zelanda, come in Canada e in Australia, la legislazione è molto simile agli USA

Fonte: Legal status of traditional Medicine and complamentary/alternative medicine: a worldwide review, OMS 2001 (aggiornata al 2012)

Un viaggio ragionato nella legislazione europea ed extra europea

A cura del Dr. TNPEE Umberto Villanti

Terapista Complementare Naturopata autorizzato dal DSS Dipartimento Sanità Svizzera

Membro NVS Associazione Svizzera Naturopati

Optometrista – Albo Optometristi Federottica